ΠΡΟΛΟΓΟΣ:Η Αφήγηση του Μισαήλ Μισαηλίδη του καρδιακού μου φίλου και πρωτεργάτη των Υπερμαραθώνιων διαδρομών στην Ελλαδα, αφιερώνεται σε κάθε φίλο ξεχωριστά,που αισθάνεται,νιώθει,αναπνέει μέσα από τον τρόπο ζωής που μας δίνει η Ποδηλασία.
ΤΑ BREVET
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ....Το ξεκίνημα, η Πρώτη συμμετοχή ...και η εξέλιξη.
2002, τρείς άγνωστοι μέχρι τότε μεταξύ τους ποδηλάτες, μέλη της
ΠΕΠΑ, με προτροπή του Γεράσιμου
Μαλούτα, πραγματοποιούν την ποδηλατική
υπεραπόσταση ΑΘΗΝΑ – ΟΛΥΜΠΙΑ 300 χλμ. Και οι τρείς τους έχουν ένα κοινό
στοιχείο, την αγάπη τους για τις μεγάλες αποστάσεις, κάτι που στην Ευρώπη την
μητέρα της ποδηλασίας, έγινε θεσμός από
την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται το ποδήλατο.
1892, κάποιοι Γάλλοι αποφασίζουν να αποδείξουν στους συμπατριώτες
τους, πως αυτό το δίτροχο εκκεντρικό για
την εποχή μέσο, μπορεί να
καλύπτει μεγάλες αποστάσεις. Έτσι το πρώτο PARIS-BREST-PARIS πραγματοποιείται στους χωμάτινους
καρόδρομους της Γαλλίας, στα τέλη του 19ου αιώνα και γίνεται αμέσως θεσμός .
Εμπνευσμένος από την επιτυχία, ακολουθεί μετα από 8 χρόνια ο πρώτος Γύρος Γαλλίας, που έμελλε να γίνει
η κορωνίδα της αγωνιστικής ποδηλασίας. Από τότε το PBP ακολουθεί την δική του πορεία, με σκοπό να ενώσει παγκόσμια τον κόσμο της
ποδηλασίας, γύρω από μια εκδήλωση, που απευθύνεται στους λάτρεις της
ερασιτεχνικής αγωνιστικής ποδηλασίας, μακριά από οικονομικά συμφέροντα και
αθέμιτους ανταγωνισμούς, που αυτά γεννούν. Με μοναδικό στόχο την λεγόμενη
ευγενή άμιλλα και την προσωπική νίκη του κάθε συμμετέχοντα, το PBP έγινε συνώνυμο της αγωνιστικής
ερασιτεχνικής ποδηλασίας, με εκατομμύρια εξαντλητικά μα ευτυχισμένα χλμ στα
πόδια των συμμετεχόντων.
Γυρνώντας πάλι στους τρείς ταλαίπωρους φίλους μας, που έχουν αρχίσει να
γνωρίζονται κάτω από έναν δυνατό ήλιο και καθώς τα χλμ φορτώνουν τα πόδια
τους, αρχίζουν τα όνειρα για την
συμμετοχή στο θρυλικό PBP.
Κανείς μέχρι τότε στην Ελλάδα δεν έχει ασχοληθεί και εκτός από τις προτροπές
του Γιάννη Βαρουχάκη για την διεξαγωγή και στην Ελλάδα brevets, στην ΠΕΠΑ ενδιαφέρον δεν δείχνει
κανείς και για πολλά χρόνια η ιστορία μένει θαμμένη. Άλλωστε η οργάνωση και η
διεξαγωγή τέτοιων εκδηλώσεων, είναι κάτι άγνωστο για την ελληνική
πραγματικότητα και απαιτεί κόπο χρήμα χρόνο και πάνω απ΄ολα ρίσκο, με λίγα
λόγια χρειάζεται ανθρώπους με τρέλα, έτοιμους να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία για
να φτάσουν στον στόχο τους, θυσιάζοντας πολλά απο την προσωπική τους ζωή. Η
ύπαρξη των BREVETS είναι
απαραίτητη προϋπόθεση για την συμμετοχή στην Γαλλία. Απαιτείται την χρονιά του
μεγάλου αγώνα τερματισμός σε τέσσερα προκριματικά brevets 200, 300,400 και 600χλμ πιστοποιημένα
και εγκεκριμένα .από τους Γάλλους.
Το μπουγέλο που μας επεφύλασσε ο παλαίμαχος ποδηλάτης Δημήτρης
Αρβανιτόπουλος, (ένας από τους ανθρώπους που πίστεψε και μας υποστήριξε
αργότερα), κοντά στην Πάτρα, μας επανάφερε στην πραγματικότητα. Το τρίο
συνέχισε τις ευθείες ΠΑΤΡΑΣ-ΠΥΡΓΟΥ με την ματιά του Γεράσιμου καρφωμένη στην
κασέτα - ρουμπινέ του μπροστινού, στάσεις για κόκα κόλες και πατατάκια. Το
Σούρουπο μας βρήκε κουρασμένους, αλλά χαμογελαστούς, σε ταβέρνα στην Ολυμπία,
με κρυφές σκέψεις και όνειρα για κάτι που νοιώσαμε να γεννιέται την μέρα
εκείνη, κάτι που έμελλε να αλλάξει τον ποδηλατικό χάρτη στην Ελλάδα τα επόμενα
χρόνια.
Την επόμενη μέρα το τηλέφωνο χτύπησε. Εδώ Χάρης Πλέγας, τι λες πάμε Παρίσι.
Ήξερε την απάντηση πριν ρωτήσει. Γνωρίζαμε την άρνηση της ΠΕΠΑ να αναλάβει το
εγχείρημα γνωρίζοντας τις δυσκολίες και τις ευθύνες μιας τέτοιας οργάνωσης. Η
λέσχη στηρίζεται στον εθελοντισμό και το μεράκι κάποιων λίγων παλαίμαχων αθλητών, που δεν είχαν τον χρόνο και το
κουράγιο για κάτι τέτοιο. Άλλωστε ο
κόπος και ο χρόνος, που χρειάζονταν για την διεξαγωγή του πρωταθλήματος των παλαίμαχων
και την Σπαρτακιάδα, δεν άφηνε περιθώρια χρόνου για την απασχόληση και με άλλες
εκδηλώσεις. Εμείς καταφέραμε σαν μέλη να πάρουμε τον φάκελο με τις μέχρι τότε
επαφές των Γάλλων, με την προϋπόθεση, πως η ΠΕΠΑ δεν θα ήταν υπεύθυνη της
διοργάνωσης. Έτσι ξεκινήσαμε μόνοι μας,
και αυτό στην συνέχεια αποδείχτηκε χρήσιμο, καθώς οι αποφάσεις και οι
ενέργειες παίρνονταν και γίνονταν άμεσα, χωρίς χρονοτριβή και άσκοπες
κουβέντες. Ο χρόνος άλλωστε ήταν τόσο πιεστικός, που οι πολυτέλειες περίσσευαν.
Μέσα σε 2 μήνες έπρεπε να πείσουμε τους Γάλλους, πως 2 τύποι από την Ελλάδα
μπορούν απο το μηδέν να οργανώσουν 4 brevets με
διεθνή πιστοποίηση και να στείλουν για πρώτη φορά Έλληνες στο Παρίσι. Δυστυχώς
ο Γιάννης δεν πρόλαβε να μας δεί στην πόλη που ζούσε, πέθανε λίγο πριν
μιλήσουμε μαζί. Ο Γιάννης ήταν υπεύθυνος επαφών
με τις ξένες αποστολές του PBP και είμαι σίγουρος πως είχαμε την ευχή του
στην προσπάθεια μας.
Στον Οδικό άξονα Αθήνα- Ολυμπία
στήθηκαν και τα 4 brevets.
Ατέλειωτα χλμ πάνω κάτω χαρτογραφώντας με λεπτομέρεια την διαδρομή, προσπάθειες
να πείσουμε περιπτεράδες- καφε μπαρ- κάμπινγκ για την δημιουργία κοντρόλ,
επαφές με την ΛΕΜΟΤ (Χρήστο Μανούσο σ ’ευχαριστούμε για την βοήθεια), ενημέρωση τοπικών
αρχών, τροχαίας, επαφές με το μοναδικό περιοδικό για το ποδήλατο ΜΒΙΚΕ, όπου οι
άνθρωποί του μας πίστεψαν και δέχτηκαν να κάνουν αφιέρωμα για την προσπάθεια
μας , εύρεση χορηγών, επαφές με ομάδες που άρχισαν να βλέπουν ειδικά το πρώτο BREVET που θα γίνονταν αρχές Μαρτίου ιδανικό
για την προετοιμασία τους, αφίσες, προσπέκτους και όλα αυτά που χρειάζονται για
την πραγματοποίηση τέτοιων εκδηλώσεων. Όλη αυτή η προσπάθεια σιγά σιγά
δημιούργησε γύρω μας έναν στενό πυρήνα από παλιούς και νέους αθλητές
ποδηλασίας, φίλους της ποδηλασίας , αλλά και τις ίδιες τις οικογένειές μας που
έπαιξαν σημαντικό ρόλο, πρακτικό αλλά
και ενίσχυσης της ψυχολογίας μας στις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε.
Μετά από πολλή δουλειά, αγωνία και άγχος η εκκίνηση του πρώτου brevet ήταν γεγονός . Πραγματικά ιστορική
στιγμή για το ποδήλατο στην Ελλάδα. Σαράντα ποδηλάτες, κάτω από καταρρακτώδη
βροχή ξεκίναγαν αρχές Φλεβάρη του 2003 από το Δαφνί ανοίγοντας τον δρόμο για
μια δυναμική πορεία ενός θεσμού που έμελλε
να αλλάξει την ποδηλασία στην Ελλάδα. Το πρώτο 200άρι Αθήνα-Κιάτο-Αθήνα έγινε
σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Η αγωνία μας για την επιτυχία του μεγάλη.
Ξεκίνησα από το Δαφνί περιμένοντας και
τον τελευταίο να πάρει εκκίνηση. Φτάνοντας στο ύψος τού Ισθμού, απέναντί μου
γύρναγε το πρώτο γκρουπ, αθλητές του Κρόνου Νίκαιας. Ναι τα είχαμε καταφέρει. Ποδήλατα πήγαιναν
και έρχονταν, ποδηλάτες κάθε λογής, ερασιτέχνες, αθλητές πορωμένοι, χαβαλέδες
συμμετείχαν για πρώτη φορά σε μια εκδήλωση, που σκοπό είχε να ενώσει όλους εμάς
που αγαπάμε την κούρσα και την ποδηλασία δρόμου και να διεκδικήσουμε την έξοδο
από την γραφικότητα με όπλο την μαζικότητα. Το brevet Aθήνα -Κιάτο του 2003 ακολούθησαν
εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες μέχρι σήμερα ξεπερνώντας κάθε προσδοκία δικιά μου
και του Χάρη, ποδηλατικοί υπερμαραθώνιοι, που σχεδιάζονται και οργανώνονται από
παρέες με κέφι και αγάπη για το ποδήλατο
Οι συμμετέχοντες χιλιάδες. Μαθαίνω πως τώρα (έτος 2020)στα 200άρια
παίρνουν μέρος κοντά στα 400 άτομα , και στο μυαλό μου έρχονται, οι στιγμές
αγωνίας στα πρώτα brevet,
για την επιτυχία των κοντρόλ, τη σήμανση,
την υποστήριξη του κόσμου την αποφυγή ατυχημάτων, και γενικότερα την
ζεστασιά που πρέπει κάθε διοργανωτής να αποπνέει στον συμμετέχοντα για να είναι
η επιτυχία κάθε αγώνα εξασφαλισμένη. Την επόμενη μέρα, στείλαμε στην καχύποπτη
Γαλλική λέσχη, τα αποτελέσματα του αγώνα, μεταφέροντας την ατμόσφαιρα με
φωτογραφίες και στοιχεία, που πιστοποιούσαν την πραγματοποίηση της εκδήλωσης.
Οι Γάλλοι ομολογκάρησαν το brevet
και μας έδωσαν το ok για την συνέχεια. Η συνέχεια γνωστή. Την άνοιξη έγιναν τα 300-400, με αποκορύφωμα
το 600άρι, Αθήνα- Ολυμπία-Αθήνα τον Ιούνιο του 2003 με τηλεοπτική κάλυψη της
εκκίνησης από την τηλεόραση τού Αντένα. Από τα τέσσερα brevets προκρίθηκαν
για το PBP
11 αθλητές. Το κυριότερο όμως ήταν πως εκείνη
την άνοιξη άνοιξε μια καινούρια σελίδα για τις υπερμαραθώνιες ποδηλατικές
αποστάσεις αλλά και την ανάπτυξη της ερασιτεχνικής αγωνιστικής ποδηλασίας στην
Ελλάδα. Εκτός από την αποδοχή των απλών ανθρώπων και φίλων, που πήραν μέρος και
στήριξαν την προσπάθεια, η ΠΕΠΑ, που
μέχρι τότε ήταν δύσπιστη για το εγχείρημα βλέποντας την επιτυχία και την
μαζικότητα των συμμετοχόντων, δέχτηκε της εκδηλώσεις στο παλμαρέ της, και η ΕΟΠ
αναγνωρίζοντας την δυναμική των brevets έντυσε την Ελληνική αποστολή που
ταξίδεψε στο Παρίσι με τα χρώματα της Εθνικής.
 |
| Οι Ελληνες στο επίσημο βιβλίο των Audax Randonneurs Paris 2003 |
 |
| Ειδική Μνεία στους Ελληνες με την Ολυμπιακή φανέλα της ΕΟΠ. |
PBP 2003
21 Αυγούστου 2003. έξι Έλληνες ανάμεσα σε χιλιάδες ποδηλάτες από κάθε
γωνιά της γής, ετοιμάζονται να ξεκινήσουν στο γκρούπ των 90 ωρών. Λίγο πριν,
έχουν ξεκινήσει ακόμη πέντε, που θα αγωνιστούν
στο γκρουπ των 82 ωρών. Η ένταση στο τεράστιο γήπεδο της εκκίνησης
μεγάλη, η αίσθηση μοναδική, το άγνωστο μπροστά μας.
1η ημέρα.
Αμέσως μετά την εκκίνηση, το μόνο που
θυμάμαι, ένα ατέλειωτο ποτάμι από φωτάκια κόκκινα και άσπρα, ένας σιωπηλός
χορός από ποδήλατα μέσα στον χρόνο, που από δω και πέρα και σε όλη την διάρκεια
του αγώνα, αποκτάει δική του διάσταση, τα λεπτά με τις ώρες μπερδεύονται, το
ξημέρωμα με το σούρουπο γίνονται ένα και οι μέρες προσπερνάνε η μια την άλλη
χάνοντας την σειρά τους. Μέσα στον χαμό και την παραζάλη της εκκίνησης χάνω την
υπόλοιπη ομάδα και αποφασίζω να συνεχίσω μόνος μου, σε έναν γρήγορο ρυθμό. Δεν
έχω στα πόδια μου τα χλμ που χρειάζονται για μια τέτοια υπεραπόσταση. Οι
προηγούμενοι μήνες είχαν περάσει με ατέλειωτο τρέξιμο για την προετοιμασία και
πραγματοποίηση των brevet
και η προπόνηση ήταν
υποτυπώδης για έναν τέτοιο αγώνα. Έτσι στο πλάνο μου σκοπός είναι να καλύψω, ρισκάροντας
το πρώτο μέρος μέχρι την Βρέστη, όσο το δυνατό πιο γρήγορα και τα υπόλοιπα χλμ ,έχοντας διώξει κάποιο
μέρος του άγχους,, να βγούνε σε ρυθμούς επιβίωσης.
Το ξημέρωμα με βρίσκει στο πρώτο έλεγχο, όπου τσεκάρω γρήγορα. Καφέ πίνω στο χωριό που ακολουθεί, αποφεύγοντας
τον συνωστισμό των πρώτων κοντρόλ. Η
ένταση δεν με αφήνει να νυστάξω, στόχος μου άλλωστε ο 10λεπτος ύπνος μετά από
30ώρες ποδηλασίας στο τελευταίο κοντρολ πριν την Βρέστη. Ο ρυθμός μου είναι
μέσα στον σχεδιασμό μου, ο καιρός σύμμαχος με έναν υπέρλαμπρο ήλιο, τα τοπία
ήπια με καλλιεργημένες εκτάσεις να
διαδέχονται τα περάσματα από χωριά με
σπιτάκια με περιποιημένους κήπους. Η
ατμόσφαιρα είναι γιορτινή σε όλη την διαδρομή. Ο κόσμος συμμετέχει ενεργά με
κάθε τρόπο. Πέρα από την ηθική εμψύχωση των συμμετεχόντων, έξω από κάθε σπιτάκι
υπάρχουν τραπεζάκια γεμάτα με φαγητά,
ποτά, κρασιά, σάντουιτς, γλυκά και τοπικές λιχουδιές κάθε λογής. Οι ντόπιοι,
έχουν τα σπίτια τους ανοιχτά, να κάνεις ένα ντους να πλυθείς, να πάρεις κάποιες
ανάσες, να ξαπλώσεις στα κρεβάτια τους, κάτι που αργότερα είχα την τύχη να
βιώσω. Το μεσημέρι φτάνοντας στο TINTENIAC ΧΛΜ
366 , συναντώ τον τριαθλητή Σταθόπουλο από το γκρούπ των 80 ωρών που έχει
αποφασίσει να εγκαταλείψει. Συνεχίζω δυνατά και φτάνω στο LOUDEAC ΧΛΜ 452 στις 9 το βράδυ, όπου έχω
αρχίσει να πιστεύω πως το ξημέρωμα θα βρίσκομαι στην Βρέστη προλαβαίνοντας τον
Χάρη με τα παιδιά του πρώτου γκρούπ.
2η ημέρα
Έτσι μετά από ένα σύντομο 10λεπτο ύπνο, λίγο
μετά τα μεσάνυχτα στο τελευταίο κοντρόλ πριν την Βρέστη, ξεκινάω παρέα με ένα δυνατό
γκρουπ Γερμανών για τα υπόλοιπα 90 χλμ
μέχρι το λιμάνι. Τα γερμανικά πάντσερ με τραβάνε σφαίρα και σε δυο ώρες
έχω καλύψει κοντα 60 χλμ, μέχρι την αρχή της κατηφόρας για Βρέστη, και εκει
έρχεται το Βατερλώ μου. Ξεκινώντας την κατηφόρα, η υγρασία του Ατλαντικού σε
συνδυασμό με την χαμηλή θερμοκρασία της νύχτας, μου δημιουργούν υποθερμία, με
αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να συνεχίσω. Βρίσκω ένα απάνεμο σημείο και
κουλουριασμένος περιμένω να ξημερώσει. Είναι τόσο το ψύχος που τα 30 χλμ
κατηφόρας μέχρι την Βρέστη που βλέπω τα φώτα της μου φαίνονται αξεπέραστα. Κατά
τις 8 το πρωί ξεκινάω την κατάβαση και λιγο μετά, συναντώ απέναντί μου τον
Σπανουδάκη, που έχει ξεκινήσει την επιστροφή για Παρίσι. Συγκίνηση ανταλλαγή
ευχών και στην συνέχεια κοντά στην Βρέστη χαιρετιόμαστε με τον Χάρη και την
Κατερίνα που έχουν ξεκινήσει την ανάβαση. Στην Βρέστη φτάνω στις 10 το πρωί.
Εκεί βρίσκεται ο Ανέστης Παπιομύτης που οριακά έχει χάσει το κοντρόλ και
προσπαθώ να τον βοηθήσω στις διαπραγματεύσεις, όμως οι Γάλλοι είναι ανένδοτοι
και ο Ανέστης είναι εκτός χρόνου. Ξεκινάω με καθυστέρηση την επιστροφή, κάτω
από έναν δυνατό ήλιο. Στο CΑΡΗΑΙΧ
ΧΛΜ 696 φτάνω στις 3.30 μ.μ. κουρασμένος και με τα πόδια βαριά. Εκεί συναντώ
τον Leperter , υπεύθυνο
της Αυdax Club Parisien, τον άνθρωπο που τόσο καιρό συνομιλούσα
μαζί του και παρακολουθούσε την γέννηση και εξέλιξη των brevets στην Ελλάδα. Μου έδωσε τα συγχαρητήρια
για ότι καταφέραμε στην Ελλάδα και τις
ευχές του, για καλό τερματισμό. Βέβαια δεν γλύτωσα έτσι εύκολα, καθώς επέμεινε να
μείνω λίγο μαζί τους , να με ποτίσουν
καλό Γαλλικό κρασάκι, την καλύτερη ντόπα, για το υπόλοιπο του αγώνα, όπως μου
υποσχέθηκαν. Βλέπε Αστερίξ μαγικό φίλτρο κλπ. Ζαλισμένος από το κρασί
(νοθευμένο μάλλον ήταν το μαγικό φίλτρο) σε συνδυασμό με την εν γένει σούρα μου
από την κούραση, κάνουν τα επόμενα χλμ να φαίνονται χιλιάδες, με αποτέλεσμα τα
επόμενα 100 χλμ να τα καλύψω σε 10 ώρες με συνεχείς στάσεις και απελπιστικά
αργό ρυθμό. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα και ενώ έχω περάσει το Loudeac στις 3.30, μπαίνω σε ένα χωριό με το
γνώριμο σκηνικό των ανθρώπων στους δρόμους να επευφημούν και να προσφέρουν κάθε
βοήθεια στους ποδηλάτες. Υπάρχουν πολλοί πού καλούν στα σπίτια τους για ύπνο, ξεκούραση και φαγητό. Ένα ζευγάρι
ηλικιωμένων με φωνάζει αναγνωρίζοντας ίσως και την κούραση μου να μπω σπίτι
τους. Μου προτείνουν να κάνω ένα ντουζ και να κοιμηθώ λίγο. Πράγματι, μου
δίνουν πετσέτες, κάνω ένα ζεστό μπάνιο, και κοιμάμαι για 2 ώρες στο δωμάτιο που
μου παραχωρούν, με ένα τεράστιο μαλακό κρεβάτι.
 |
| Ο Μισαηλίδης με γκρουπ ξένων, οδηγεί το τραίνο |
3η ημέρα
Όταν ξύπνησα με περίμενε ένα πλούσιο πρωινό με
καφέ, αυγά μπέικον, λουκάνικα, βούτυρο, μαρμελάδα και ζεστή μπακέτα. Δέν είχα
λόγια να τους ευχαριστήσω φεύγοντας. Άλλωστε η εμπειρία μου αυτή επιβεβαίωσε
όλα όσα είχα φανταστεί για την αγάπη των Γάλλων για το PBP και το άθλημα της ποδηλασίας. Στο Fougeres έφτασα 10.30 το πρωί, έχοντας καλύψει
έως τότε 914χλμ. Μου έμεναν περίπου 300 χλμ για Παρίσι. Οριακά θα προλάβαινα
την νύχτα, όμως θα έπρεπε να κινηθώ σε ρυθμούς επιβαρυντικούς για την υγεία
μου, ρισκάρωντας ίσως και ένα black
out του οργανισμού, με αποτέλεσμα την
εγκατάλειψη. Έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω έναν χαμηλό ρυθμό, με στόχο τον
τερματισμό το πρωί της Πέμπτης. Η νύχτα με βρήκε στο Mortagne 1084χλμ στις 23.15. Είχα μπροστά μου 17
ώρες περιθώριο για εντός χρόνου, τερματισμό.
4η ημέρα και Τερματισμός
Η νύχτα που ακολούθησε θύμιζε
σουρεαλιστικό πίνακα. Η θερμοκρασία το
βράδυ έπεφτε κατακόρυφα, με την υγρασία να σου τρυπάει τα κόκαλα. Αυτό σε
συνδυασμό με την έλλειψη ύπνου και την συσσώρευση της κούρασης, φέρνει τον
οργανισμό και το μυαλό σε οριακά
σημεία. Είχα την αίσθηση πως ο δρόμος
άλλαζε επίπεδα χάνοντας την επαφή μου με την πραγματικότητα, η βαρύτητα άλλαζε
διαστάσεις, πότε κάνοντάς με να νοιώθω ένα με τη έδαφος και πότε αφήνοντάς με
να βρίσκομαι ψηλά. Υπήρχαν στιγμές που άφηνα τον τρελάρα από κάτω να κάνει ποδήλατο μέσα στην παγωμένη
νύχτα και εγώ απλά, πετώντας ψηλά, κοιμόμουν και ονειρευόμουν δρυΐδες και
τρελλογαλάτες, μέσα στα στοιχειωμένα
δάση, που διασχίζαμε στα απανωτά λοφάκια της διαδρομής. Έμοιαζαν όλα μαγικά. Δεν
θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου την εικόνα από εκατοντάδες ποδηλάτες παραδομένους
στην παγωμένη νύχτα, να κοιμούνται δίπλα στα ποδήλατά τους, σε κάθε σημείο της
διαδρομής. Δίπλα στον καθένα έμοιαζε να στέκει και από ένα στοιχειό της νύχτας
και με τις φτερούγες του να τον σκεπάζει φροντίζοντάς τον μέχρι να ξημερώσει. Δεν άφησα τον τρελάρα να κοιμηθεί , και έτσι
συνέχισα να ποδηλατώ νωχελικά όλη την νύχτα σε έναν δικό μου κόσμο, μέχρι που
ξημέρωσε και όλα ξαναγύρισαν στους φυσιολογικούς ρυθμούς. Σφράγισα για
προτελευταία φορά στο Nogent,
στις 7.15 το πρωί. Γιόρτασα την επιβίωση μου από αυτή την αλλόκοτη νύχτα, με καφέ
και πρωινό, σε ένα καφέ της περιοχής παρέα με άλλους που δεν παραδόθηκαν στην
κακιά μάγισσα του PBP,(πιστέψτε
με υπάρχει και αυτή). Συνεχίσαμε όλοι με έναν ξέφρενο ρυθμό μέχρι την
τερματισμό, με την αδρεναλίνη και την χαρά να γυρίζει τα πόδια και οι δίσκοι να
παίρνουν φωτιά. Στις 10.30 το πρωί σφράγισα για τελευταία φορά στο ST Quentin en Yvelines τερματίζοντας μετά από 84h15, εκεί συνάντησα την Αμαλία Σολδάτου, που
γιόρταζε την συμμετοχή της στο PBP.
Κατευθύνθηκα προς το κάμπιγκ
της περιοχής που είχαμε κατασκηνώσει με την γυναίκα μου. Συγκίνηση , δάκρυα
χαράς και μια μεγάλη αγκαλιά από τον
άνθρωπό μου, που περίμενε με αγωνία νέα μου στηρίζοντας όσο κανείς άλλος την
προσπάθειά μου. Άλλωστε η μόνη επαφή της μαζί μου ήταν τα χρονικά περάσματα που
μάθαινε από τα κοντρόλ που και αυτά έρχονταν με καθυστέρηση. Σε λίγο έφτασε και
ο Χάρης, Είχε τερματίσει και αυτός από το πρώτο γκρούπ την προηγούμενη μέρα,,
μαζί με τον Σπανουδάκη και την Κατερίνα. Το όνειρό μας είχε γίνει
πραγματικότητα. Έναν χρόνο πρίν δεν
γνωριζόμασταν και μέσα σε
λιγότερο από έναν χρόνο είχαμε καταφέρει κάτι που έμοιαζε ουτοπικό για
τον χώρο της ποδηλασίας στην Ελλάδα. Αγκαλιαστήκαμε με όση δύναμη μας έδινε η
φιλία, που μέσα από τις δυσκολίες που ζήσαμε μέχρι την εκκίνηση του αγώνα, μας
είχαν ενώσει. Αλλά και ο στόχος που είχαμε ξεκινώντας λίγους μήνες πριν, στην
Ιστορική εκκίνηση του 1ου brevet
στο Δαφνί ήταν πλέον
πραγματικότητα. Ξέραμε πως ο σπόρος, που με τόσο κόπο φυτέψαμε λίγους μήνες πριν
είχε δειλά-δειλά φυτρώσει.
 |
| Τερματισμός Μισαηλίδη |
11 Έλληνες ποδηλάτες είχαν ανοίξει τον
δρόμο για την επίσημη
συμμετοχή της Ελλάδας στην μεγαλύτερη
εκδήλωση για την ερασιτεχνική αγωνιστική ποδηλασία και τις υπερμαραθώνιες
αποστάσεις, το PARIS-BREST-PARIS. Μαζί τους και άλλοι 60 που έτρεξαν
εκείνα τα πρώτα BREVETS ΤΟΥ
2003. Ναι , οι παρέες γράφουν ιστορία
και η παρέα του 2003 που δημιουργήθηκε γύρω μας, άλλαξε την πορεία της
ποδηλασίας δρόμου στην χώρα μας. Το ενδιαφέρον του κόσμου για τις υπερμαρθώνιες
αποστάσεις έγινε εντυπωσιακό. Η παραλιακή την Κυριακή γεμίζει από
ποδηλάτες Κάθε Κυριακή διοργανώνονται brevets σε όλη την Ελλάδα, με υψηλό αριθμό
συμμετοχών. Μέχρι το 2000 υπήρχε ένας σκληρός πυρήνας κάποιων δεκάδων βετεράνων
αθλητών ποδηλασίας και κάποιων μεμονωμένων ερασιτεχνών, που με την δημιουργία
της ΠΕΠΑ είχαν δημιουργήσει μια σειρά αγώνων με κορωνίδα την Σπαρτακιάδα, την
σημαντικότερη μέχρι και σήμερα, ποδηλατική αγωνιστική εκδήλωση ποδηλασίας στην
χώρα μας.
Η ποιότητα και η συνέπεια του πρωταθλήματος
της ΠΕΠΑ, ξεπέρναγε και το επίσημο πρωτάθλημα της ΕΟΠ, που μέχρι τότε δεν είχε
αναγνωρίσει κατηγορία MASTER,
στο αγωνιστικό της ημερολόγιο. Μέσα από τις επαφές που είχαμε με τους ανθρώπους
της ΕΟΠ, για την επίσημη υποστήριξη της ομοσπονδίας στην Ελληνική αποστολή στο PBP, καταφέραμε την καθιέρωση επίσημου πρωταθλήματος MASTER. Ήταν προφανές πως η
λέσχη, από την οποία προέρχονταν οι
άνθρωποι που έφεραν τα BREVETS στην
Ελλάδα, έγινε από το 2003 η επίσημη αντιπρόσωπος των υπερμαραθώνιων αποστάσεων
στην Ελλάδα και με την γιγάντια και επίμονη προσπάθεια του Χάρη Πλέγα από το
2005, καθώς ο υποφαινόμενος για προσωπικούς λόγους αποσύρθηκε, η συμμετοχή του
κόσμου έφτασε σε απίστευτα νούμερα, γεμίζοντας μαζικά με κούρσες τους δρόμους. Τις καθημερινές γυρνώντας από την δουλειά
μου, αργά την νύχτα, συναντώ γκρουπάκια με τα φωτάκια αναμμένα να ανεβαίνουν
τον Σκαραμαγκά τελειώνοντας, ποιος
ξέρει, μια ακόμη προπόνηση για ένα 600άρι, 1000άρι, ίσως ακόμη και το επόμενο PBP.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους πίστεψαν και βοήθησαν στην γέννηση
των brevets στην χώρα μας. Άνθρωποι με αγάπη για την
ποδηλασία, που αφιέρωσαν χρόνο και χρήμα, δημιουργώντας μια ομάδα υποστήριξης,
που λειτούργησε άψογα και έπεισε τον κόσμο που συμμετείχε στα πρώτα ΒREVETS, για την σοβαρότητα της προσπάθειας.
 |
| Το γράμμα των Γάλλων που φιλοξένησαν τον Μισαηλίδη. |
 |
| Αρθρο σε περιοδικά της εποχής 2003. |
 |
| Αρθρο σε περιοδικό της εποχής 2003. |
Υ.Γ. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον φίλο και συναθλητή μου Γιάννη Ματαλιωτάκη,
που με προέτρεψε να θυμηθώ και να
γράψω για την γέννηση των ΒREVETS
στην χώρα μας.
Οι 11 Ελληνες που πήγαν στο P.B.P.2003, όπου γράφτηκε η Ιστορία της Α' Ελληνικής συμμετοχής .
Με κίτρινο χρώμα οι Τερματίσαντες και με κόκκινο οι μη τερματίσαντες.
Andreas SPANOUDAKIS 68:23
Aikaterini PANTAZOPOULOU 71:32
Charalampos PLEGAS 73:37
Misail MISAILIDIS 84:15
Manos KARAMPASIS 87:32
Nikolaos STAVROPOULOS 87:32
Vasilios GEORGAKOPOULOS
Dimitris PIPPAS
Amalia SOLDATOU
Anastasios STATHOPOULOS
Anestis PAPIOMITIS
ΣΗΜ.Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Μισαηλίδη Μισαήλ.
