17η Σπαρτακιάδα 2005

Αναδημοσιεύω ενα αρθρο μου απο το Mbike .
Εχει δημοσιευτεί και στo site της ΠΕΠΑ .

17η Σπαρτακιάδα 2005

     Άλλη μια Σπαρτακιάδα  φόρτωσε γλυκά την καμπούρα μας. Τα χιλιόμετρα σιγά- πέρασαν και η κούραση έσβησε όταν φτάσαμε  στην φιλόξενη λακωνική πρωτεύουσα. Ήταν η 17η Σπαρτακιάδα του 2005.

Ήταν άλλη μια επιτυχία της ΠΕΠΑ, των ανθρώπων της ,του SUPER MARKET ATLANTIK, του Αθλητικού Γυμναστικού Συλλόγου  "Σπαρτιατικός" και του δραστήριου μέλους της Παναγιώτη  Καρούνου, του Δημαρχιακού Συμβουλίου και όλων των ανθρώπων που κάθε χρόνο δουλεύουν αθόρυβα και με όρεξη για να γίνει αυτή η εκδήλωση.

Η εκκίνηση έγινε στις 7.30  πμ από το Παναθηναϊκό Στάδιο -το Καλλιμάρμαρο-με όλη την γνωστή επισημότητα, με το πολύχρωμο ποδηλατικό πλήθος να ετοιμάζεται για την μεγάλη περιπέτεια. Μια εβδομάδα μετά το Σπάρταθλο όπως κάθε χρόνο έτσι και τώρα 123 ποδηλάτες μαζεύονται για να τιμήσουν με την ποδηλατοδρομία τους τον αρχαίο Έλληνα αγγελιοφόρο Φειδιππίδη που το 490 πΧ. λίγο πριν την Μάχη του Μαραθώνα έτρεξε να ζητήσει βοήθεια από τους Σπαρτιάτες και έκανε την ίδια διαδρομή σε 2 μέρες με επιστροφή. Βεβαία η διαδρομή που ακολούθησε ήταν μέσα από τα μονοπάτια των ορεινών όγκων της εποχής εκείνης και όχι από τον ωραίο ασφαλτοστρωμένο δρόμο..

Μέχρι να  δωθεί  η εκκίνηση βρήκα την ευκαιρία να τσεκάρω το "mycolnago", το τσαντάκι με την σαμπρέλλα και τα λεβιεδάκια, τον ακτινολόγο και την θερμαντική αλοιφή για τις κράμπες.

Τα τελευταία χρόνια η ποδηλατική Σπαρτακιάδα έχει ξεφύγει από τα πλαίσια της ερασιτεχνικής εκδήλωσης και έχει γίνει ένα σύγχρονο ποδηλατικό εταπ μεγάλης απόστασης που θυμίζει μεγάλες επαγγελματικές εκδηλώσεις του εξωτερικού. Η διοργάνωση κάθε χρόνο γίνεται καλύτερη ,αρτιότερη και ασφαλέστερη, με 8  μοτοσυκλέτες συνοδείας αμέτρητο αριθμό αυτοκινήτων και ανθρώπων που συνοδεύουν τους ποδηλάτες. Ο  χορηγός το σούπερ-μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ  έχει προσφέρει στην εκκίνηση ένα πούλμαν για να βάλουν οι Αθλητές τις αποσκευές τους και ότι άλλο χρειάζονται. (το πούλμαν ακολουθεί τους αθλητές σε κάθε προγραμματισμένη στάση και έτσι βοηθά τους αθλητές που δεν έχουν συνοδεία να πάνε μέχρι την Σπάρτη έχοντας την ψυχολογική στήριξη και μια σιγουριά ότι πάντα υπάρχει κάποιος που θα τον βοηθήσει, σε συνδυασμό με το αυτοκίνητο (σκούπα)  και τον γιατρό της  ΠΕΠΑ. Κρίμα που δεν μπορούν να λάβουν μέρος και άλλοι ποδηλάτες εκτός των βετεράνων.(ευτυχώς έχουμε τα brevet).

Οι ηλικίες των ποδηλατών είναι από 30 ετών έως 99 ετών και  μεγαλύτερος αθλητής φέτος ήταν 69 ετών .Μεταξύ αυτών και τρείς γυναίκες που την παρουσία τους  μας συνόδεψαν , και έκαναν πράξη τις θεωρίες περί ισότητας. Δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα σε σχέση με τους άνδρες ούτε σε δύναμη ,ούτε σε αντοχή.

Αφού έγινε λοιπόν η εκκίνηση περάσαμε από το Σύνταγμα ,από την Ομόνοια και μετά στην αρχή της λεωφόρου Αθηνών και την καθιερωμένη χαιρετούρα του Θείου μας του Χρήστου Τσιμπίδη που στέκεται πάντα στην νησίδα της ανισόπεδης γέφυρας του Κηφισού, το   Αιγάλεω, το Χαϊδάρι, το  Δαφνί, τον Σκαραμαγκά ,την  Ελευσίνα, και μέσω της Νέας Εθνικής Οδού Αθηνών-Κορίνθου και  τα εντυπωσιακά τούνελ φτάσαμε στον Ισθμό χωρίς να το καταλάβουμε. Στην Κόρινθο έχουμε την υποχρεωτική τροφοδοσία-στάση 15 λεπτών μια προσφορά του χορηγού του σούπερ-μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ που με τα σακουλάκια που μας δίνει, γεμίζει τα στομάχια και τις μπαταρίες μας.

Νομίζω ότι έτσι όπως είναι στημένη η διοργάνωση δεν χρειάζεται συνοδός πουθενά και μετά από την εμπειρία των brevet όλοι οι βετεράνοι έχουν μάθει να κάνουν πολύ μεγάλες αποστάσεις χωρίς εξωτερική βοήθεια. Προσωπικά το βλέπω σαν μια πρόκληση με την ίδιο μου τον εαυτό να κάνω τέτοιες δοκιμασίες , κάτι σαν τρέξιμο στον Μαραθώνιο που τρέχεις μόνος σου.(Ο Μαραθώνιος στην κλασική διαδρομή θα είναι ο επόμενος στόχος μου)

Η διαδρομή από την στιγμή που μπαίνει στον δρόμο του  Άργους  γίνεται πολύ όμορφη με τα όμορφα χωριουδάκια με τα καταπράσινα λιβάδια, και τις γραμμές του τραίνου να μας κόβουν την ταχύτητα μας .Περίπου 11 ισόπεδες διαβάσεις τραίνου έχει η συγκεκριμένη διαδρομή. Ευτυχώς δεν είχα ούτε μια σπασμένη ακτίνα.

Η ανηφόρα στο Χιλιομόδι και μετά στα Δερβενάκια είναι μέσα στο μενού ζεστάματος των ποδιών.Μετα η κατηφόρα μέχρι το  Άργος ανεβάζει την μέση ταχύτητα και δίνει τις απαραίτητες ανάσες σε όλους μας και μας βοηθά να τεμπελιάσουμε λίγο τα πόδια μας κάνοντας οικονομία για να "βγάλουμε"  τα επόμενα δύσκολα χιλιόμετρα.

Οι Μύλοι αναγνωρίζονται από τις ωραίες μυρωδιές από τα ψητά- γουρουνοπούλες -κοτόπουλα- που γυρίζουν στη σούβλα όπως γυρίζουν τα κέντρα από τους τροχούς μας.

Το ελεύθερο δίνεται στην αρχή του βουνού και εκεί αρχίζουν να ξεχωρίζουν πλέον οι προπονημένοι  από τους απροπόνητους. Το γκρούπ  "σπάει" και δημιουργούνται μικρές  ομάδες στην αρχή και μετά ο καθένας φτάνει σιγά-σιγά στο παλιό πολυβολείο για την επόμενη στάση. Οι  ταχύτητες στην ανηφόρα  κυμαίνονται από 25-28 Χλμ/ώρα για τους γρήγορους έως 9-10 Χλμ/ώρα για τους πιο αργούς.

Για φέτος υπήρχε μια νέα καινοτομία της ΠΕΠΑ . Τα  καρτελάκια ελέγχου της ώρας διέλευσης ήταν μια ιδέα για να αντιμετωπίσει τους λίγους αφιλότιμους ποδηλάτες που "έκλεβαν" λίγο από την διαδρομή κάνοντας διαφορές παρακάμψεις της κλασικής διαδρομής. Βέβαια τι νόημα έχει να γίνεται έλεγχος  σε μια εκδήλωση  που γίνεται με σκοπό την συμβολική συμμετοχή του καθενός μας και την επίτευξη του στόχου όλων μας που είναι να διαφημίζουμε το Ποδήλατο από όπου περνάμε? Πρέπει νομίζω να σεβόμαστε την προσπάθεια όλων των παιδιών που τρέχουν σε αυτή την μεγάλη διαδρομή και αν ένας από μας κλέβει λίγο, κοροϊδεύει το εαυτό του και είναι ανάξιος να έχει το μεταλλείο του τερματισμού.

Το πολυβολείο είναι μια καλή ευκαιρία για σφράγισμα της κάρτας ελέγχου ,ανασυγκρότηση, λίγο νεράκι και φυσικά τα ανάλογα πειράγματα από τους γνωστούς και τους φίλους. Το σούπερ μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ εκτός από την  τροφοδοσία έχει αναλάβει και τα ενδιάμεσα σημεία με  υδροδοσία για την εξυπηρέτηση όλων των ποδηλατών.

Όσοι έφτασαν στην κορυφή και νομίζουν ότι ξεπέρασαν την πρώτη δυσκολία είναι γελασμένοι.  Ακολουθούν μερικά δύσκολα χιλιόμετρα με παρατεταμένες ανηφορικές ευθείες που "ξεγελάνε" το μάτι και είναι ικανές να εξοντώσουν και τα πιο προπονημένα πόδια .Βέβαια όταν έχεις κάνει τα 180 Χλμ και ευθεία να έχεις μπροστά σου  πάλι δύσκολο  είναι.Η  καλή παρέα πραγματικά είναι η καλύτερη γιατρειά. Πολλές φιλίες χτίζονται σε τέτοιες στιγμές που ο αέρας σου  παγώνει τα ιδρωμένα πόδια ,οι πρώτες κράμπες εμφανίζονται ,η ανάσα γίνεται πιο δύσκολη, το κεφάλι βαραίνει και περνάς το πρώτο ψυχολογικό σοκ και  σε κάνει να τα βάζεις με τον εαυτό σου που άφησες την αναπαυτική σου πολυθρόνα και το κομπιούτερ του σπιτιού σου ,για να κάθεσαι πάνω σε μια σελλίτσα  και να σκοτώνεσαι στο ποδήλατο. Βέβαια όλες αυτές οι σκέψεις πάντα φεύγουν γιατί και την επόμενη μέρα πάλι στο ποδήλατο θα είσαι. Και όλα τα αρνητικά  συναισθήματα σου εξαφανίζονται με λίγη ξεκούραση ως την ώρα που θα ξαναβρεθείς πάνω σε αυτή την σελλίτσα.

Όμως σε λίγο τελειώνει το μαρτύριο και αρχίζουν οι κατηφόρες και μετά οι ευθείες της Τρίπολης σημάδι που φαίνεται μόλις αρχίζεις να μπαίνεις στο περίφημο οροπέδιο.

Στην Είσοδο της Πόλης οι Τροχονόμοι σου δείχνουν τον δρόμο και εκεί στον παλιό σταθμό του τραίνου σε περιμένουν τα όμορφα κορίτσια να σου σφραγίσουν την καρτέλα ελέγχου και να σου προσφέρουν το πιο γλυκό χαμόγελο μαζί με ένα κρουασάν και ένα μπουκάλι νερό. Ενα γλυκό χαμόγελο είναι αρκετό για να ξεκουραστείς και να χαλαρώσεις. Ευχαριστώ το όμορφο κορίτσι που σφράγισε το καρτελλάκι μου..

Με τόσο καλή διάθεση συνεχίσαμε, αφού κολλήσαμε με τους γνωστούς φίλους του παλιού "προεδρείου" της ΠΕΠΑ που τους βρήκαμε εκεί να "δροσίζονται", και γίναμε μια ομάδα 15 περίπου ποδηλατών.

Ο φίλος μου ο Σταύρος με παρακινεί και μου λέει :"σήκω Γιαννάκη χωρίς εσένα δεν πάω στην Σπάρτη". Πραγματικά πως γίνεται  δυό γλυκές κουβέντες να σε κάνουν να ξεχάσεις την κούραση και τον πόνο. Ο Μισαήλ είπε να φτάσουμε στην Σπάρτη  "ατσαλάκωτοι"  ένας χαρακτηρισμός που τον έδωσε σε μένα   κάποια μέρα σε ένα brevet που με είδε μετά  από τόσα χιλιόμετρα να τερματίζω σαν να μην έχω κάνει ούτε 50 χλμ. Ετσι και γώ φέτος του είπα ότι θα φοράω και την γραβάτα μου από την επόμενη  Σπαρτακιάδα.

Η ταμπέλα γράφει  Σπάρτη  50 χιλιόμετρα. Νομίζω ότι είναι λίγα αλλά πάλι ξεγελιέμαι. Κάθε φορά όλο και κάτι με πιάνει σε αυτό το σημείο. Μια χρονιά είχα στομαχικές διαταραχές από  μπανάνα , άλλη φορά  δεν είχα πιει αρκετό ισοτονικό ποτό και είχα "κρεμάσει" αλλά φέτος είπα στο εαυτό μου

-δεν επιτρέπεται ένας έμπειρος ποδηλάτης σαν και σένα να την "πατάει" έτσι. Ετσι φαινόταν ότι χωρίς να έχω τα πολλά χιλιόμετρα προπόνησης μέχρι εκεί την είχα βγάλει "καθαρή". Ούτε, κοιλόπονοι, ούτε κράμπες,  ούτε λιγούρες ούτε τίποτα....μια χαρά.

Ωραία είπα εγώ με ένα τέτοιο γκρούπ δεν φοβόμαστε τίποτα. Με  δυο γιατρούς-ποδηλάτες μαζί μας είχαμε μεγαλύτερη σιγουριά και αντιμετώπιση σε κάθε απρόοπτο. Μέσα σε ένα γκρούπ πάντα τα χιλιόμετρα φεύγουν πιο εύκολα και μετά τις ανηφόρες της Κερασίτσας έχει πάλι κατηφόρα που θα μου φτιάξει την διαθεση. Πράγματι με τη κουβέντα και τα αστεία δεν κατάλαβα τίποτα, ούτε ανηφόρες, ούτε κούραση. Αυτό που έκανα ήταν να θαυμάζω την φύση ,τα πλατάνια, τις καταπράσινες πλαγιές και τα λουλούδια και με αυτό τον τρόπο πέρασε η ώρα κάνοντας ποδήλατο και νόμισα ότι δεν είχα κάνει καν αυτά τα χιλιόμετρα. Ηταν όμως μια πλάνη ,ίσως ήταν μια κατάσταση ευφορίας καθαρά εγκεφαλική γιατί εκείνη την στιγμή με έπιασε απότομα μια διαταραχή από έλλειψη ηλεκτρολυτών(πάλι ξεγελάστηκα -ο καιρός ήταν κρύος και δεν είχα πιεί αρκετό ισοτονικό).Τελικά φαίνεται ότι τα πολλά χιλιόμετρα στο ποδήλατο είναι ύπουλα και δεν ξέρεις κάθε φορά τι θα σε χτυπήσουν. Ευτυχώς ο καλός φίλος μου ο Κώστας έδωσε το υγρό που είναι "δια πάσαν νόσον και αιτίαν" και σε 5 λεπτά έγινα  πάλι  ο.....Αrmstrong. Κάτι ξέρουν οι "παλιοί". Οχι δεν ντοπαρίστηκα, απλά το μείγμα που φτιάχνει ο καθένας για το μπουκαλάκι του είναι "μυστικό". Το μυστικό του φίλου δεν το γνωρίζω αλλά δουλεύει τέλεια.

H τελευταία ανηφόρα ήδη άρχισε να φαίνεται και μόλις τελειώσει φτάνουν 15 Χλμ κατηφόρας μέσα στην κοιλάδα του Ευρώτα ποταμού για να σε οδηγήσουν στην Λακωνική Πρωτεύουσα.

Έβαλα το αντιανεμικό μου-πράγμα που ονειρευόμουν σε όλη την διαδρομή-γιατί είχα παγώσει και όρμηξα στην κατηφόρα-η σπεσιαλιτέ μου-να ευχαριστηθώ τις ωραίες στροφές με την ωραία άσφαλτο. Εκει θυμήθηκα την μοτοσικλετιστική  μου παιδεία και έφτασα γρήγορα -γρήγορα στην είσοδο της πόλης. Κοίταξα λίγο πίσω μου να δω τι είχαν απογίνει οι υπόλοιποι ποδηλάτες της παρέας, γιαυτό έκοψα λίγο και τους περίμενα. Σκέφτηκα δεν μπορεί να φεύγω ενα χλμ μακρυά  από τους ποδηλάτες που με την παρέα τους με βοήθησαν να φτάσω μέχρι εδώ ,δεν είναι δυνατόν να περάσω  την γραμμή του τερματισμού μπροστά τους ,δεν είναι σωστό. Εκοψα ρυθμό μέχρι που με πλησιάσανε και έκανα διακριτικά δεξιά μέχρι να μείνω πίσω απο το μεγάλο γκρούπ σαν αφανής ήρωας ή κομπάρσος αν θέλετε.

Ο τερματισμός απέχει πλέον 1 χλμ και τα μικρά  παιδιά στα στενά της πόλης έχουν βγεί και χειροκροτάνε , ζητωκραυγάζουν , στα καφενεία μας χαιρετάνε ,όλη η πόλη πλέον γνωρίζει. Γνωρίζει για τους Ποδηλάτες που αφήνουν το τσιμέντο της Αθήνας , τις δουλειές ,τα προβλήματα, την οικογένεια τα παιδιά, τα μωρά , τις γυναίκες για να πάνε μέχρι την Σπάρτη.

Ο καθένας για τον δικό του καθαρά προσωπικό λόγο κάνει αυτό το κατόρθωμα για να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του οτι ζει και παλεύει και στους άλλους οτι αυτό είναι και το νόημα της ζωής μας : να αγωνιζόμαστε  μέχρι το τέρμα

Το τέρμα που μόλις το περάσεις  νοιώθεις την μεγαλύτερη ευχαρίστηση που σε κάνει να χαμογελάς όχι γιατί εσύ είσαι ο φοβερός που κατάφερες κάτι τέτοιο ,αλλά  γιατί με αυτό τον τρόπο νοιώθεις ότι κερδίζεις μερικά χρόνια ζωής και ότι γίνεσαι πιο  δυνατός ψυχικά και σωματικά.

Τον φετινό μου τερματισμό τον αφιερώνω στον Bernd φίλο ποδηλάτη  που έφυγε απο κοντά μας και πήγε στον πλανήτη του Ποδηλάτου να κάνει χιλιόμετρα με  τον  Fausto Coppi , Gino Bartali , Jacques Anquetil και όλους τους μεγάλους ποδηλάτες.

ΓΙΑΝΝΗΣ  ΜΑΤΑΛΙΩΤΑΚΗΣ

ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ-Charly Gaul

Ο Άγγελος των Ορέων στην κόλαση του Bondone: ο θρύλος του Charly Gaul

 πηγή :gpmciclismo 

Πολλές φορές έχουμε μιλήσει για το ποδήλατο ως ενα άθλημα που γίνεται όμορφα αλλά και τρομερά ακραίο. Η προσπάθεια, ο ιδρώτας και η τεράστια προσπάθεια που απαιτείται για την αντιμετώπιση των  δύσκολων αναβάσεων.Σε όλα αυτά, λοιπόν, είναι επιπλέον και τη φύση.
Ένα παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη στις 8 Ιουνίου, 1956. Τρεις ημέρες μετά την  trantanovesima του Γύρου της Ιταλίας την  ροζ φανέλα έχει Pasqualino Fornara. Στην 24η θέση με 17 λεπτά καθυστέρηση, υπάρχει ένας μικρός ποδηλάτης απο το Λουξεμβούργο. Το όνομά του είναι Charly Gaul. Είναι ακόμα νέος, 23 ετών. Πολύ λίγοι, ίσως, να γνωρίζουν την κόλαση. Ωστόσο, εκείνη την ημέρα ήταν σκέτη κόλαση.
Η ετάπ του προγράμματος εκείνη τη μέρα ήταν  από το Merano  στο Monte Bondone, Τρεντίνο. Οι αναβάσεις : Passo Rolle, Colle Brochon και Bondone.
Στην αρχή υπάρχει το κρύο και η βροχή. Οι ποδηλατες στην κούρσα είναι ακόμα 87. Κάθε ένας έχει το φόβο του για το τι τον περιμένει: το υψόμετρο, δυσκολίες, αλλά, πάνω απ 'όλα, οι αντίξοες καιρικές συνθήκες. Αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμα που θα συμβεί  για ένα από τα πιο θρυλικά και τραγικά συμβάντα στην ιστορία της ποδηλασίας.

Στο Passo Rolle η βροχή αρχίζει να γίνεται χαλάζι.  Οι φανέλες  ήταν στο πλεκτό μαλλί με κοντά μανίκια και σορτς. Η  εφημερίδα ήταν ο μόνος τρόπος για να αποφύγει κανεις  το κρύο και τον παγωμένο άνεμο που αρχίζει από το καλοκαίρι  σε αυτές τις περιοχές και σε αυτά τα γεωγραφικά πλάτη.
Κατάβαση, στη συνέχεια, η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι ποδηλάτες είχαν  σχεδόν παγώσει.

Στο Brochon φυσάει ένα κρύο αέρα που αποτρέπει ολους  σχεδόν τους ποδηλάτες.Η ψύχρα που σου τρυπάει τα κόκκαλα, τα μάτια γίνονται βαριά μετά το νερό που μέχρι εκείνο το σημείο.......εχουν γίνει  κατεψυγμένα τα  χέρια πάνω στο τιμόνι. Μια ακραία κατάσταση. Και υπάρχει ακόμα ανάβαση στη φοβερή Monte Bondone: ανάβαση  20 χιλιομέτρων, 39 στροφές, λάσπη και χιόνι για να συναντήσει κανείς. Στην Bondone το  χαλάζι γίνεται χιόνι. Η κατάσταση έχει γίνει δραματική. Από τους 87 ποδηλάτες που ξεκίνησαν από το Merano συνεχίζουν  44, μεταξύ των οποίων υπάρχει και η  ροζ φανέλα. Ήταν ετοιμος ο αθλητικός διευθυντής του Γύρου για να τον σταματήσει?
Στους πρόποδες του Bondone είναι μόνο ο Charly Gaul  στην πρώτη Rolle και Brochon με 5 λεπτά μπροστά από τον δεύτερο.  

 

Η Bondone που παίρνει το σχήμα μιας εταπ  του πόνου και της οδύνης, για  43 ήρωες σε ένα ποδήλατο και  να αψηφούν τη φύση και τον εαυτό τους. Ο αγώνας δεν είναι ενάντια στους ανταγωνιστές. Ο αγώνας δεν είναι πλέον για τη ροζ φανέλα, αλλά για την επιβίωση. Η θερμοκρασία εχει πέσει κάτω από το μηδέν, η προσπάθεια είναι ακραία.
Ένα μικρό αγόρι ήρθε από το μικρό Λουξεμβούργο ,κανοντας ενα  θρίαμβο πάνω στη Bondone, ισχυρότερο από το χιόνι και τον πάγο, ισχυρότερο από ό, τι η φύση. Ένα λεπτός ανηφορίστας , που γίνεται γίγαντας στην ιστορία της ποδηλασίας.
Άλλοι ήρωες έχουν καταφέρει να φτάσουν στη tragurdo? μεταξύ των οποίων θυμόμαστε τον  Λέοντα ή Fiorenzo Magni, το Λιοντάρι της Φλάνδρας. Τον Magni που  ήρθε τρίτος  στα 12 λεπτά με ένα σπασμένο ώμο και  δαγκώνει ένα  πανί δεμένο στο  σωλήνα  του τιμονιού  για να ανακουφίσει τον πόνο .Τώρα δυνάμωσε ακόμα περισσότερο λόγω της προσπάθειας στις ακραίες συνθήκες, στο οποίο είχε να τρέξει.
  Χωρίς αυτή την υπερπροσπάθεια κανένας δεν θα έφτανε στο τέλος.

Ο Charly Gaul, αφού διασχίσει τη γραμμή τερματισμού πρώτος, ο ίδιος δεν μπορεί καν να κινηθεί, έχει παραλύσει από το κρύο. Δεν μπορείτε να ανοίξει καν το στόμα μου. Δεν κανει χειρονομία νίκης, δεν υπάρχουν λόγια για να σχολιάσει αυτό το εγχείρημα. Και στην πραγματικότητα τι λόγια να πει? Πίσω από αυτό το κενό βλέμμα του κρύβει όμορφο συναίσθημα, το ίδιο με εκείνο που έχει δοθεί σε όλους τους λάτρεις της ποδηλασίας.

Ο Learco Guerra, αθλητικός διευθυντής της  FAEMA, έφθασε με δύο δοχεία με βραστό νερό και τον σκέπασε με την κουβέρτα. Μόνο μισή ώρα μετά, ήταν σε θέση να ανακάμψει και να αρθρώσει λέξη. Στον τερματισμό το θερμόμετρο ήταν μείον δέκα βαθμούς, το χιόνι ήταν πάνω από 40 cm. Με τα δεδομένα αυτά μπορούν να εξηγηθούν μόνο εν μέρει οι δυσκολίες του Charly στο τέλος του σταδίου.


Μετά την Bondone , κατέκτησε το ροζ φανέλα φτάνοντας μεχρι το ποδηλατοδρόμιο  Vigorelli στο Μιλάνο. Στα 23 του κέρδισε το Tour, περισσότερο με την καρδιά παρά με τα πόδια, γιατί μόνο με την καρδιά μπορεί να γραφτεί στις σελίδες της ιστορίας ως ένας Charly που εγινε ο Άγγελος των βουνών.
Προς τιμήν του κάθε χρόνο διοργανόνεται ο αγώνας «θρυλικός Charly Gaul"   Τρέντο-Μόντε Bondone, έναν αγώνα που αποτίει φόρο τιμής σε αυτούς που έγραψαν την ιστορία στην  Bondone και ειδικά σε αυτόν που  αμφισβήτησε την κόλαση Bondone...

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Ξεκινάμε την χρονιά με  αισιόδοξα μηνύματα απο 3 Ελληνόπουλα ,που ολοκλήρωσαν την μελέτη και κατασκευή ενός 100 % ελληνικού ποδηλάτου.
Το FP .

Folding Project.

Ωραία ιδέα.Διπλώνει, ειναι πρακτικό, μπαίνει στο μετρό.Αξίζει να στηρίξουμε την ιδέα και γιατί όχι , να την προθήσουμε...
Η τιμή του ξεκινά απο 830 € ........ειναι αρκετά ανταγωνιστική......

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΠΑΙΔΙΑ...

ΠΟΤΕ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ?

Πότε αλλάζουν οι εποχές?

πολλοί πιστεύουν οτι οι αναβάτες και οι επιτυχίες τους αλλάζουν την κάθε εποχή .

Η κυριαρχία των Bartali,Coppi, Anquetil  ,Merckx , Hinault, Indurain,   Armstrong,Cipollini,Contador, και πολλών άλλων πέραν του ταλέντου τους θα ήταν η ίδια αν δεν είχε την βοήθεια της τεχνολογίας?

Διαβάζουμε ή ακούμε στις συζητήσεις μας ,ή εποχή του  Merckx,ή η δεκαετία κυριαρχίας του  Armstrong, που σημαίνει την διαρκή και παρατεταμένη επιτυχία κάποιου πρωταθλητή. Ομως συνήθως η επιτυχία αυτή καθορίζεται απο ενα συνδυασμό παραγόντων πέραν του φυσικού ταλέντου του κάθε ποδηλάτη.

Η αλήθεια είναι οτι κάθε μεγάλος αθλητής που ξεπερνάει τις 2 συνεχόμενες σαιζόν επιτυχιών , αρχίζει να μπαίνει στο πάνθεον των πρωταθλητών.Ομως πέραν των επιτυχιών του και της εξωτερικής βοήθειας άλλων παραγόντων όπως η εξέλιξη της προπονητικής, των εργομετρικών,των αεροδυναμικών συρράγγων, του εξοπλισμού, ένα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ παίζει η ανάπτυξη της τεχνολογίας των υλικών.

Ατσάλι,αλουμίνιο,τιτάνιο, κάρμπον στους σκελετούς και στα εξαρτήματα, μια διαρκής εξέλιξη και ψάξιμο απο τους κατασκευαστές μας κάνουν και μας να ακολουθούμε τις εξελίξεις και να παρακολουθούμε με αγωνία.

Ομως αν προσεκτικά μελετήσει κανείς τις μεγάλες αλλαγές στην ποδηλασία τις έφεραν οι αλλαγές που έγιναν στην μετάδοση.

Η μεταφορά της δύναμης του ποδηλάτη γίνεται μέσω της πεταλιέρας στο πίσω γρανάζι. Ετσι απλά πρωτόγονα,  ρεαλιστικά 2 γρανάζια μια αλυσίδα...

Σκέψου....απλά....δύναμη ποδιών..............αλυσίδα..................γρανάζι..............

δαγκώνεις το τιμόνι κοκκινίζεις , λαχανιάζεις ,τα δίνεις όλα .....οτι έχεις και δεν έχεις.....δεν σε νοιάζει τίποτα....ούτε αν λαστιχάρει το πλαίσιο ,αν οι τροχοί σου είναι σιδερένιοι, μόνο φουσκωμένα λάστιχα  και έφυγες....

οι Μεγάλες αλλαγές έγιναν την εποχή που άλλαζαν τα πατήματα.Με αυτά προσαρμόζεται και η τάση της ποδηλασίας,ανεξάρτητα απο τον πάνω στο ποδήλατο είμαι εγώ ή εσύ ή ο Ullrich...

Οταν ο Γύρος Γαλλίας επέμενε στα θεωρητικά χαρακτηριστικά περί αθλήματος ,να απαγορεύει τις ταχύτητες στα ποδήλατα μέχρι λίγο πριν τον 2 ΠΠ, οι κατασκευαστές είχαν φτάσει στο να φτιάχνουν τροχό με 2 ή 3 ταχύτητες, με την συνοδεία ανάλογων σαζμάν.Στα σαζμάν κυριαρχούσαν πολλές τάσεις...Osgear, Simplex, Campagnolo Gran sport.

1937.H πρώτη επανάσταση.Ο Γύρος Γαλλίας επιτρέπει τις ταχύτητες ή επικράτηση του super champion "Osgear" συστήματος  που φέρνει τις μεγάλες αλλαγές στους χρόνους και στην σχεδίαση του Γύρου.

1947  Ο  Jean Robic νίκησε τον Γύρο Γαλλίας χρησιμοποιώντας ένα Simplex rear derailleur.  

Helyett Speciale

Μετά  ακολούθησε η εποχή των Bartali-Coppi με την Campagnolo... 
 

1946 H Campagnolo παρουσιάζει το Cambio Corsa όπου επηρεάστηκε σχεδιαστικά απο την Nivex 

1949  Atala Cambio Corsa

1951 H Campagnolo πατεντάρει το παραλληλόγραμμο σαζμάν....

 Eπίσης στον δισκοβραχίονα με  151mm BCD(bolt-circle diameter)τα δόντια ήταν 47 το μικρό και 52 το μεγάλο. Bέβαια υπήρχε και κιτ προσθήκης ενός τρίτου γραναζιού μπροστά,για τις πολύ μεγάλες αναβάσεις.

 θέλετε και άλλες ιδέες ? 65 χρόνια ή βασική ιδέα ακόμη κρατάει γερά....

Δεκαετία 60.Η πλειοψηφία των ποδηλατών χρησιμοποιούν  στον πίσω τροχό τέσσερα ή πέντε γρανάζια.

Εμπρός αλλάζει το γρανάζι με την πλειοψηφία να χρησιμοποιεί 44 δόντια . 

Δεκαετία 70. Η πλειοψηφία των ποδηλατών χρησιμοποιούν  στον πίσω τροχό με έξι γρανάζια.

Βγαίνει νέος δισκοβραχίονας με 144 mm  BCD(bolt-circle diameter) και μπορεί να μπεί 42 δόντια γρανάζι.

Η SHIMANO στην πρώτη γενιά  DURA ACE χρησιμοποιεί 135mm  BCD(bolt-circle diameter)
και μπορεί να μπεί 39 αρι γρανάζι.

και άλλες αλλαγές?

1990:H ανακάλυψη του Mountain bike.Eφερε τις μεγάλες αλλαγές που επηρέασαν και την ποδηλασία δρόμου. Απο τα γρανάζια που έκαναν ευκολότερη την ζωή του ποδηλάτη,την δεύτερη επανάσταση στις πωλήσεις, έως την ανακάλυψη βουνών μονοπατιών που μόνο με ορειβασία μπορούσες να γνωρίσεις.

Η βάση όμως της ποδηλασίας δρόμου παραμένει η ίδια 65 χρόνια τώρα.Τι πιο διαχρονικό.

Κάρμπον-αλουμίνιο -ατσάλι στον σκελετό?

Αδιάφορο...όταν γυρνάς τα πεντάλ !!!

το ερώτημα βέβαια είναι τι επιτρέπει η U.C.I. και τι απαγορεύει?  Αυτό καθορίζει και τα πράγματα,γιατί θα μπορούσα να αναφέρω και τα αεροδυναμικά ποδήλατα της δεκαετίας του 1980, τους μικρούς ή μεγάλους τροχούς ,τις αερόμπαρες , τα ποδήλατα της Lotus ,Corima κλπ.
Eπι της ουσίας όμως ,τίποτα κοσμογονικό δεν έχει αλλάξει στην βασική σχεδίαση της μετάδοσης της κίνησης..
Τα συστήματα εσωτερικών ταχυτήτων ή το σύστημα Rohlof...δεν έχει εφαρμοστεί ικανοποιητικά σε αγώνες , και απαιτούν εξειδικευμένο σέρβις καθότι είναι πολύπλοκα...

Η συζήτηση μπορεί να συνεχιστεί......

 

Tommasini catalog 1992

Εδώ θα δούμε τα μοντέλα του Irio του 1992...

Γνωρίζω κάποιους φίλους που έχουν μια συμπάθεια για τις κατασκευές του Tommasini....

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ-ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ 2015

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ-ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ 2015


      Το 2014 τελειώνει και έρχεται μια νέα χρονιά,γεμάτη ελπίδες και προσδοκίες για όλους μας,Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους στήριξαν το blog αυτό που έφτασε 3500 περίπου entries μέσα στην χρονιά.Με 56 θέματα ,ξεκίνησα μια ιδέα που είχα,καθαρά για δική μου τρέλα, πιστεύω να σας άρεσαν και να επισημάνω οτι θα συνεχίσω έτσι.

Πιστεύω να σας αρέσει η θεματολογία του,να ενημερώνεστε συχνά για τις βόλτες μας,τις προπονήσεις μας και γενικά να βλέπετε με ενδιαφέρον τα θέματά του.Θα περιμένω φέτος περισσότερα σχόλια σας ,υποδείξεις ,ιδέες και ότι άλλο έχετε σκεφτεί. Αν θέλετε μπορείτε να μου στείλετε ένα e-mail ή να κάνετε σχόλια.Τα σχόλια που κάνετε μου δείχνουν και το ενδιαφέρον σας και ανοίγουν και μια συζήτηση γενικότερα,έτσι ώστε να έχουμε και μια επικοινωνία.
Θα ήθελα με αφορμή την κυκλοφορία ενός βιβλίου σχετικά με την ιστορία του ποδηλάτου στην Ελλάδα, να  βρώ την ευκαιρία να κάνω ένα ψηφιακό αρχείο με φωτογραφίες ,κείμενα,σημειώσεις ή ότι άλλο έχει ο καθένας στα συρτάρια του ή αν γνωρίζετε οποιονδήποτε ή ακόμη και καμιά φωτογραφία του παππού με το ποδήλατο. Οτι υλικό υπάρχει , ας μην είναι θαμμένο στα συρτάρια, αλλά ας βγεί έξω να θυμόνται οι παλιοί και να μαθαίνουν και νέοι.

Για φέτος,όπως και κάθε χρόνο,τέτοια εποχή τα μικρά παιδιά περιμένουν το δώρο τους,  έτσι και εμείς γιατί όχι,  μικρά παιδιά είμαστε περιμένουμε το δώρο μας.
Λοιπόν κάνω μια λίστα με τα δώρα που θα ήθελα από τον Άγιο Βασίλη.

1)Ενα NOS πλαίσιο lightweight παλιακό με σωλήνες COLUMBUS.

2)Μια τρόμπα δαπέδου

3)Μερικές μπλούζες μάλλινες

Καλή χρονιά, καλές προπονήσεις  και καλή διάθεση.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΔΩ.

Σπάνιο φωτογραφικό υλικό,που χάνεται με την πάροδο του χρόνου.Αξίζει να δούμε φωτογραφίες της προπολεμικής εποχής,ποδηλατικά ρούχα παρόμοια με τα ποδοσφαιρικά,ποδήλατα εντελώς ακατάλληλα για αγώνες , δείχνουν την δίψα για ποδηλασία που σε συνδιασμό με τα πενιχρά οικονομικά της εποχής, βγάζουν εναν χαμένο ρομαντισμό...

Αγώνες στο Τατόι ,σιρκουί,παλιοί θρύλοι της ποδηλασίας...ιστορίες που χάνονται στον χρόνο και  που μεταδίδονται απο στόμα σε στόμα, απο τους προπονητές στους αθλητές και ισως χάνονται.....στα συρτάρια του καθε παλιού αθλητή.

Γύρος θριάμβου για την Πρωταθλήτρια Ελλάδος ΑΕΚ στο γήπεδο της ΑΕΚ. Βαλμάς, Νταλίπης, Λουλούκος, Μαραγκός και Χατζηστεφάνου. Πηγή: Αρχείο Π.Α.Σ. «Ερμή» Μαρκοπούλου.

Οι ποδηλάτες του «Ερμή», Αθανασιάδης, Κώστας Μητσάκης και Βαγγέλης Τσιριδήμος στο Καλιμάρμαρο, στη γιορτή της Ολυμπιακής Ημέρας το 1971. Πίσω από τους ποδηλάτες του «Ερμή» διακρίνονται ποδηλάτες του «Απόλλωνα» Αθηνών. Πηγή: Αρχείο Π.Α.Σ. «Ερμή» Μαρκοπούλου.

Ο Στέλιος Βάσκος τερματίζει τρίτος στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Ρόδο τον Αύγουστο του 1975. Πηγή: Αρχείο Π.Α.Σ. «Ερμή» Μαρκοπούλου.

Βάσκος Τρίκαλα-Αθήνα

Κοβάνης

Ψάχνω φωτογραφίες και περιγραφές παλιών αγώνων Ποδηλασίας και περιμένω νέα απο κάθε λάτρη του ρετρό ποδηλάτου.   Επικοινωνήστε μαζί μου για να δημοσιεύσουμε σε αυτο το blog ότι έχει σχέση με την Ποδηλασία της Ρομαντικής εποχής..