Το καλοκαίρι του 2008 πραγματοποίησα ένα όνειρό μου ,να πάω στην
Ιταλία για ποδηλατικές εξορμήσεις. Το ταξίδι μου διήρκεσε μια εβδομάδα στην Βόρεια
Ιταλία και συγκεκριμένα στην Λίμνη του Κόμο.
7 ημέρες δεν άκουσα ούτε ένα κορνάρισμα, στα Ελβετικά σύνορα δεν
μας σταματήσανε ούτε μια φορά, στο αεροδρόμιο στον έλεγχο είχα ένα κλειδί για
να βάλω τα πετάλια μου και με σταματήσανε για έλεγχο. Μόλις έβλεπαν ότι είμαι ποδηλάτης
αμέσως μου λέγανε ΟΚ!.
Δεν είδα ούτε ένα σκουπίδι, όλοι ήταν ευγενέστατοι μιλάνε αγγλικά αλλά μπορείς να συνεννοηθείς πανεύκολα
με την τραγουδιστή γλώσσα τους.
Τα μέρη που βρισκόμουν θα φιλοξενήσουν το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, έχει περάσει ο Γύρος
Ιταλίας άπειρες φορές ,και βέβαια διεξάγεται ο Γύρος Λομβαρδίας.
Μου έκανε εντύπωση ότι το πρωί κατά τις 8,30-9,30 φεύγανε από το Como
"ορδές" ποδήλατων από γκρουπ των 5 έως γκρουπ των 25 όλοι πλακωμένοι
και πατούσαν συνέχεια με δίσκο στις ευθείες...στα βουνά βέβαια ήταν εξαφανισμένοι
γιατί οι Ιταλοί κάνουν όλοι ποδήλατο αλλά γυρίζουν νωρίς για να "ανοίξουν"
τα μαγαζιά τους ή να πάνε στις δουλείες τους. Γενικά κάνουν χλμ. και κάνουν
συνέχεια και τις καθημερινές.
Παράδειγμα ωράριο λειτουργίας 10-2 και 6-8μμ .Είμαι σε ποδηλατικό μαγαζί 12 μμ.
και βλέπω τον τύπο να μην με εξυπηρετεί με προθυμία και τον ρωτάω γιατί
και μου λέει ότι θέλει να κλείσει να πάει για προπόνηση....
Εμείς οι τουρίστες κάναμε ποδήλατο παντού και γενικά στα βουνά έβλεπα Γερμανούς
,Αυστραλούς ,Άγγλους κλπ..
Οι Ιταλοί είναι σαν και μας ,κάνουν συνέχεια κολλητήρι δύσκολα μπαίνουν μπροστά
,κάνουν χαβαλέ και πατάνε συνέχεια. Όλοι έχουν καρμπόν μονοκοκ (Pinarello,de
Rosa ,Colnago των 2500 € και ανω ) ,τα αλλάζουν κάθε 2-3 χρόνια και τα παλαιά ποδήλατα
τους τα κρατάνε.
Ο τρόπος ζωής βέβαια δεν έχει σχέση με τον δικό μας .Η Βόρειος Ιταλία έχει όλο
το χρόνο τουρισμό Χειμερινό & Καλοκαιρινό ,πολύ χρήμα και γενικά βλέπεις ένα
κλίμα μιας ξεπεσμένης Αριστοκρατίας. Δεν έχουν το άγχος το δικό μας δεν κυνηγάνε
το χρήμα. Δουλεύουν τόσο...όσο...,τα βράδια μετα τις 11....πάνε για ύπνο...εκτός
από μερικά μπαράκια που το κρατάνε μέχρι τις 12 το πολύ.
Το πρωί όμως πίνουν εσπρέσο διαβάζουν εφημερίδες πολίτικες, αθλητικές και μαζεύονται
παρέες και μιλάνε, σχολιάζουν ,γελάνε, φλερτάρουν γενικά ζουν, επικοινωνούν και
πειράζουν ο ένας τον άλλον χωρίς κόμπλεξ.
Είναι ένας τρόπος
ζωής που μου άρεσε και μια καθημερινότητα που ξεφεύγει από το συνηθισμένο. Βέβαια
η σύγκριση θα γίνει με μια αντίστοιχη πόλη της Ελληνικής επαρχίας για να είμαστε
δίκαιοι.
Σε αντιδιαστολή όμως και στο Μιλάνο δεν είδα την Αθηναϊκή τρέλα...
Βέβαια έχω πάει και Χειμώνα σε πόλεις Ιταλικές και μπορώ να σας πω ότι την δική
μας τρέλα ,δεν την έχουν.....
Για την αυτοκινητιστική παιδεία δεν κάνω σχόλια.....(ότι ισχύει στην Ελλάδα
.....το ακριβώς αντίθετο.)
Το Passoni είναι το κορυφαίο
τιτάνιο στην Ιταλία. Το εργοστάσιο είναι κοντά στο Lecco (35 χλμ απο το
Como) δεν πήγα στο εργοστάσιο αλλά όλοι μου επιβεβαίωσαν την ποιότητα
του. Ειδικεύεται στο τιτάνιο και κοστίζει αρκετά αφού κάνεις παραγγελία από πολλά
σχέδια και νούμερα και έχεις και δυνατότητα για custom κατασκευή.
Η σύγκριση με το Cr-mo, είναι κούτσουρο έως
θεόσκληρο αλλά δεν είναι σαν το αλουμίνιο που σου μεταφέρει όλο τον κραδασμό από
τις εγκάρσιες λακκούβες στα χέρια ή στην μέση.
Δεν με κούρασε αλλά αισθανόμουν ότι ήταν ξερό. Η σύγκριση με το
Master _x_light (έχει σωλήνα με πολυγωνική διατομη-Gilco) που είναι θεωρητικά από
τα πιο σκληρά cr-mo είναι σαφής και εκεί το τιτάνιο είναι ελαφρώς
πιο άκαμπτο. Σε σχέση όμως με το Thron cr-mo Colnago που έχω
με στρογγυλής διατομής σωλήνα έχει τεράστια διαφορά. Είχα ένα μικρό πρόβλημα
την πρώτη μέρα που πήγα να ρυθμίσω την σέλλα η βίδα που ρυθμίζει το ύψος είχε κλωτσήσει
γιατί το υλικό είναι πολύ σκληρό και στο σημείο που έχει το κόψιμο ο σκελετός
με τα δυο αυτάκια που μπαίνει η βίδα εκεί βλέπεις ότι δεν κάνει καμία ελαστικότητα
και χρειάζεται πολύ καλή ατσαλοβιδα η αντίστοιχη τιτάνιου.(χάλασα 2 βίδες
μέχρι να βρω την κατάλληλη).Ο Ιταλός που μου το νοίκιαζε όμως μόλις του το είπα,
ήρθε κατευθείαν και πήγαμε στο κατάστημα που έπρεπε και το φτιάξαμε αμέσως.
Οι Ιταλοί που κάναμε βόλτες είναι σαν και μας. Αν μπεις από την αρχή
στο γκρουπ μαζί τους μιλάνε, είναι κοινωνικοί ρωτάνε για την Ελλάδα (που την έχουν
σαν όνειρό λόγω κλίματος –νησιών κλπ). Αν όμως συναντήσεις ή σε συναντήσουν
στο δρόμο δεν μιλάνε γιατί είναι πάρα πολλοί που προπονούνται στον δρόμο και σκεφτείτε
να μιλάς σε κάθε έναν που βλέπεις. Επίσης δεν χαιρετάνε από απέναντι υποθέτω
για τους ιδίους λόγους. Κυρίως οι ξένοι -τουρίστες χαιρετούσαν.
Σε γενικές γραμμές όμως βοηθούν, γιατί τις 2 πρώτες μέρες είχα 4 κλαταρίσματα (μέχρι
που άλλαξα τις φακαρολλες στις ζάντες γιατί ήταν πολυκαιρισμένες) και όλοι σταματάγανε
με ρωτούσαν αν είμαι οκ και φεύγανε.
Γενικά πέρασα πάρα πολύ όμορφα, και δεν αισθάνθηκα ξένος σε μια
χώρα φιλική στον ποδηλάτη. Φαγητό ,διαμονή σε λογικά πλαίσια, και σε γενικές
γραμμές προσφέρονται πολλές επιλογές στον ποδηλάτη.
Επισκέφτηκα και το Bergamo & το Milano με το αυτοκίνητο ενός
φίλου μου που ήταν και αυτός εκεί για ταξίδι του μέλιτος.
Συστήνω ανεπιφύλακτα το ταξίδι αυτό, είτε ποδηλατικά , είτε και
χωρίς ποδήλατο καθώς προσφέρει και πολλές άλλες εναλλακτικές δραστηριότητες , όπως
επισκέψεις σε μουσεία, πτήση με υδροπλάνο, ορειβασία στους Δολομίτες ή relaxing
στις όχθες της Λίμνης.
