Paris-Brest-Paris 2019

ΠΗΓΗ:MBIKE

H διαδρομή

Την Κυριακή 18 Αυγούστου, από το πάρκο στο κάστρο του Ραμπουγιέ, γύρω στα 55 χλμ από το Παρίσι, παίρνει εκκίνηση η μυθική ποδηλατική διαδρομή Paris – Brest – Paris, συνολικού μήκους 1.200 χλμ, για περίπου 7.500 ποδηλάτες μεγάλων αποστάσεων, από ολόκληρο τον κόσμο.

Μέσα σε αυτούς και 100 Έλληνες, τόσοι πολλοί που σίγουρα όλοι μας έχουμε κάποιο γνωστό ή φίλο ανάμεσά τους, και την πορεία των οποίων μπορούμε να παρακολουθούμε χάρη σε ένα ενεργό tracking system, αρκεί να γνωρίζουμε τον προσωπικό τους κωδικό.

Η διαδρομή που διανύει δρόμους με μεγάλη ασφάλεια για τους συμμετέχοντες, θα ολοκληρωθεί μεταξύ Τρίτης 20, για τους γοργοπόδαρους, και Πέμπτης 22 Αυγούστου, για τους μερακλήδες που θα απολαύσουν τα χιλιόμετρα με πιο αργό ρυθμό, αφού περάσει από πανέμορφα τοπία και πυκνά δάση όσο και ιστορικά γαλλικά εδάφη, και από τα εξής σημεία ελέγχου: Dreux, Mortagne-au-Perche, Villaines-la-Juhel, Fougères, Tinteniac, Loudéac, Carhaix-Plouguer, Brest (Βρέστη) και πίσω.

Η τελετή λήξης θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 22 Αυγούστου στις 5 το απόγευμα με ένα πλούσιο γεύμα για όλους τους συμμετέχοντες ποδηλάτες που θα έχουν πολλά χιλιόμετρα να διηγηθούν και πολλές διαφορετικές περιπέτειες να μοιραστούν μεταξύ τους.

Τι είναι, όμως το Παρίσι – Βρέστη – Παρίσι;

Οι διοργανωτές επιμένουν πως δεν πρόκειται για αγώνα, ούτε καν για εκδήλωση με ανταγωνιστικό χαρακτήρα. Μα τότε, γιατί υπάρχουν βραβεία για αυτούς που τερματίζουν πρώτοι στην κατηγορία τους;

Για να κατανοήσουμε αυτή την αντίφαση πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία του Paris-Brest-Paris. Το 1931, λοιπόν, για πρώτη φορά ύστερα από την ίδρυση του PBP ως αγώνα επαγγελματικής ποδηλασίας το 1891, μπήκαν στο «παιχνίδι» και ραντονέρ, δηλαδή, ποδηλάτες μεγάλων αποστάσεων. Μέσα στη δεκαετία του ’50, οι αποστάσεις σε όλους τους άλλους επαγγελματικούς αγώνες άρχισαν να συντομεύονται, και με την ειδική προετοιμασία που απαιτούσε η συμμετοχή στο PBP, δεν είχε πλέον νόημα για τους επαγγελματίες αθλητές να δεσμεύουν μια ολόκληρη αγωνιστική περίοδο για έναν μόνο αγώνα. Το PBP είχε πλέον πεθάνει για τους επαγγελματίες ποδηλάτες. Ήταν η στιγμή για τους ποδηλάτες μεγάλων αποστάσεων να αναλάβουν την «πρόκληση»!

Αντίθετα από τους επαγγελματίες, που έβγαζαν το ψωμί τους από τους αγώνες, οι ραντονέρ είχαν σαν προτεραιότητα τη χαρά της ποδηλασίας. Περηφανεύονταν για τον ερασιτεχνισμό τους και αυτοαποκαλούνταν εραστές του ποδηλάτου. Φυσικά και οι ραντονέρ μπορούν να γίνουν ανταγωνιστικοί – και αρκετοί από αυτούς είναι – αλλά, συνήθως, κατά ένα διαφορετικό πιο φιλικό και ανθρώπινο τρόπο, ή τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να είναι.

Ένας επαγγελματικός αγώνας μοιάζει με μάχη κι έχει έναν νικητή, ενώ η ποδηλασία μεγάλων αποστάσεων εξαίρει την ευγενή άμιλλα και τη χαρά του ταξιδιού. Ή, όπως το έθεσε κάποτε ένας φίλος ποδηλάτης: Είναι η αναζήτηση μέσα μας του τέλειου ποδηλάτη, που χωρίς εξωτερική βοήθεια, θα προσπαθήσει να φέρει σε πέρας μια διαδρομή ανεξαρτήτου απόστασης και καιρικών συνθηκών.

Με το δικό του ρυθμό, λοιπόν, ο καθένας, άλλος γρήγορα κι άλλος πιο αργά, θα είναι νικητής από τη στιγμή που θα βρεθεί εντός χρόνου στον τερματισμό, και… θα πάρει μετάλλιο για την προσπάθειά του! Ακόμη κι αν κάποιοι πάρουν βραβείο ως πιο γρήγοροι, όλοι ανεξαιρέτως οι τερματίσαντες έχουν ίση μεταχείριση από το κοινό και τους διοργανωτές, αφού κανείς δεν δίνει προτεραιότητα στους ταχύτερους ούτε πάνω στο δρόμο, ούτε στα κοντρόλ ούτε στα χειροκροτήματα, για να μην πω μάλιστα πως, σε αυτά τουλάχιστον, οι last finishers υπερτερούν!

Για τέσσερις ολόκληρες μέρες στα αυτιά ποδηλατών κάθε εθνικότητας θα αντηχούν επιφωνήματα και προτροπές ένθερμων Γάλλων και τουριστών, σε κάθε πόλη και χωριό από όπου θα περνάνε λίγο ως πολύ κουρασμένοι, διψασμένοι, άφαγοι και άυπνοι, «Allez, Allez» και «Bon courage», και εικόνες όπως η θάλασσα των ποδηλάτων που κατακλύζει τους δρόμους, τα ατελείωτου μήκους «φίδια» από κόκκινα φωτάκια που σκίζουν το σκοτάδι της νύχτας, είναι βιώματα που θα συνοδεύουν τους συμμετέχοντες για μια ζωή!

«Θεέ μου πού πάω;» μας έγραψε σήμερα αστειευόμενος ο Κώστας Σταμάτης, από το Παρίσι.

Και ο Θοδωρής Γεωργόπουλος περιγράφει:

«Σήμερα έβρεχε. Το ξέραμε αυτό. Φέτος οι διοργανωτές άλλαξαν την εκκίνηση απο το Saint Quentin στο Rambouillet για να είναι καλύτερος και μεγαλύτερος ο χώρος… Ήταν όμως αχανής!!!

Κάναμε ποδήλατο 5 λεπτά μέσα εκεί για να φτάσουμε σε μια τεράστια ουρά μέσα στο δάσος. Φάε ποδηλάτη βροχή ακίνητος!

Όπου περίμενες, είτε για να μπεις για τεχνικό έλεγχο, είτε για την παραλαβή των πακέτων, παντού ουρά στον ακάλυπτο χώρο. Και δώστου βροχή… Πλακόστρωτο παβέ με λάσπη που γλιστράει κι εμεις με spd. Φαντάζεσαι, δεν ήταν η καλύτερη φάση για ποδηλάτες.

Στο Vélodrome το 2015, όλα ήταν εντός σταδίου και αν έβρεχε δεν θα γινόμασταν πάτουρο… Τέλος πάντων, πνεύμα και ηθικό ραντονέρικο υψηλό!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.

Και ενώ το Παρίσι – Βρέστη – Παρίσι, παραμένει αναμφίβολα ανερχόμενο σε συμμετοχές και το σημαντικότερο γεγονός για την ποδηλασία μεγάλων αποστάσεων, αφού είναι αρχαιότερο ως θεσμός και από τον «Γύρο Γαλλίας» και ελκύει το διεθνές ενδιαφέρον των ποδηλατών, υπάρχουν και άλλες διοργανώσεις εξ ίσου απολαυστικές, που ακολουθούν δυναμικές διαδρομές, όπως Λονδίνο – Εδιμβούργο – Λονδίνο, Cascade 1200, Rocky Mt. 1200, ALPI 4000, 1001 Miglia και άλλες πολλές.