25 Φεβρουαρίου 2015

9 ΛΟΓΟΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΟ Paris-Brest-Paris

 

Παραθέτω ενα άρθρο για το Paris-Brest-Paris και όσους θέλουν να προετοιμαστούν για την επόμενη διοργάνωση...

το αρθρο ειναι απο το blog

Off The Beaten Path

https://janheine.wordpress.com/2015/02/13/9-reasons-to-ride-paris-brest-paris/

 

 

9 Reasons to Ride Paris-Brest-Paris

terront_mural
If you have been around randonneurs lately, you’ll have noticed a buzz around three letters: PBP. The 1200 km ride from Paris to Brest and back has captured the imagination of cyclists for more than a century. It’s now organized every four years, and 2015 is one of those years!
Randonneurs sometimes have a hard time communicating why they love this ride. They tend to focus on the easy-to-convey logistics instead – how to qualify, which start time to pick, etc. It makes it sound like it’s all about logistics and sleep deprivation.
Don’t be mislead: it’s one of the greatest rides in the world! Here are nine reasons why this unique ride is so appealing:
larry_jan
1. Ride with randonneurs from all over the world
As you settle into the long ride, you’ll find yourself riding with others who ride at a similar pace. During my first PBP in 1999, I rode with randonneurs from Texas, Spain, Italy, France, Bulgaria, England, Australia, and a few other countries. By pure chance, I rode for half a day with an old friend from Toronto (above), and I met another rider from the Bay Area with whom I had corresponded via e-mail.
With more than 5000 riders at the start, you’ll rarely ride alone. Unless you need a break from all the stimulation. Then you can just wave good-bye and speed up or slow down a bit so that the road is yours alone.
PBPpresentation010
2. Be a hero in a festival of cycling

You’ll ride through little villages at 2 a.m., and people will be standing by the roadside, cheering you on with shouts of: “Bravo! Allez, allez!” In many places, locals put up tables with food and water. They cheer as much for the last rider as for the first. They are excited to be part of this event, and they make you feel special. Some riders have said they feel like riding in the Tour de France, but I think it’s even better, because these are local peole, not cycling fans, and their enthusiasm is all the more heartwarming for it.
pbpcornervillageMed
3. Ride on great roads
Most of the time, PBP goes over the bucolic backroads of Brittany. Cattle graze languidly on green pasture. Hedgerows line the road. Birds chirp in the brushes. The road curves as it dips and rises with the landscape. There is hardly any traffic, and drivers are very considerate. It’s some of the best cycling anywhere.
Oppy1931PBP
4. Ride into history

When you ride on those little roads in Normandy, you are riding in the tire tracks of the pioneers of cycling. You can imagine friendly ghosts populating the landscape: Charles Terront, who won the very first edition (top photo); Hubert Opperman (above), the Australian racer who came first in 1931; Juliette Pitard, who completed every PBP over a 30-year period (1921, 1931, 1948, 1951).
If you talk to the spectators, you realize that many of them rode PBP in the post-war years, and are glad to share their memories. Being able to rub shoulders with the greats of our sport is special. Also, don’t skip the awards ceremony! Last time, you were able to meet the three fastest riders in 1961, plus Lyli Herse, Roger Baumann (fastest in 1956 and finisher of 10 PBP), the late Gilbert Bulté (fastest tandem in 1956 and organizer in 1966) and a number of other great anciens.
pizza
5. Experience France as it used to be

During PBP, you traverse hundreds of ancient villages that have not changed much in decades, if not centuries. You pass by old churches and canals with beautifully kept lockkeepers’ houses. In the stone villages, there are small bakeries, little brasseries and tiny grocery stores that invite you to stop, eat a meal or refill you supplies.
99% of the time, you ride through a bucolic landscape that is far from the megastores and shopping malls that now infest much of France. If you want to experience France as it used to be, PBP is a great way to do so.
self
6. It’s relatively affordable
In an age when even short events can cost hundreds of dollars, PBP has remained very affordable. The entry fee is less than $ 200. You pay for your supplies on the road, but it’s hard to spend more than $10 on a meal at one of the controls (above). If you want to sleep, a mattress in one of the gyms in one of the schools that serve as controls costs at most another $10. The rural bakeries you pass rarely charge more than $ 1.20 for a croissant.
So once you’ve taken care of your flight to Paris, PBP is one of the most affordable ways to ride across France.
7. You don’t need to speak French
Touring in France on your own can be daunting at first, especially if you don’t speak French. PBP is geared toward riders from all over the world. The logistics are taken care of. While you should learn a few phrases to show your appreciation to the volunteers, you don’t need a command of French to enjoy this ride to the fullest.
pbp_rain002
8. You can do it!
Compared to other great adventures, PBP is achievable. It’s not like the Race Across America, which only superhumans finish. It’s not like riding around the world, where you have to quit your job and put your life on hold for a year or two. It’s not like an expensive guided tour, which might wipe out your savings.
PBP is a challenge, but it’s entirely doable. There is a path laid out for you to follow and make this ride a success: The qualifying brevets also act as training, helping you to get in shape for the big ride.
If you are in good shape already, dedicate a cycling season to it, and at the end, in August, you’ll be able to ride 1200 km and have a great time. Even if you take some extra time to visit France – and you should – two weeks will make for one of the most memorable holidays you’ve ever experienced. And as European vacations go, it’s affordable.
finish
9. Feel a great sense of accomplishment
The first time the magnitude of the event hit me was when I traversed the great suspension bridge over the Elorn River in Brest. Before me lay a great harbor of this important port city, bathed in the soft evening light. And I suddenly realized that I had ridden across the length of France. Most of my bike rides are local in nature, but this one, I can trace on a globe!
When I return to Paris at the end of the ride (above), I have completed one of the most incredible rides there is. The sense of accomplishment stays with me for months, if not years.
There are many other reasons to ride PBP. If any of them appeal to you, then your first PBP will be a highlight of your entire life. It’s really that special.
In future blog posts, I’ll look at what it takes to ride PBP.

18 Φεβρουαρίου 2015

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ





Επαναφέρω το θέμα....πιστεύω ότι το πρότζεκτ που είχε αναγγελθεί ,μάλλον πάει για ακύρωση...
Νομίζω ότι χρέος μας είναι να ξεκινήσουμε μια σοβαρή κουβέντα-ΑΙΤΗΜΑ για κατασκευή ενός υπαίθριου ασφάλτινου ποδηλατοδρομίου LOW-BUDJET -χαμηλού κόστους συντήρησης....μεγάλου μήκους ή 1000 ή 2000 μέτρων...για πολλαπλές εκδηλώσεις και για χρήση απο αθλητές....
Παράλληλα την κατασκευή ικανού αριθμού ποδηλατοδρόμων.......

Ο χώρος είναι δημόσιος, περιουσία ΟΛΩΝ   μας ,χρειαζόμαστε εμείς και τα παιδιά μας μια κατασκευή κόσμημα για τις επόμενες ποδηλατικές γενεές....αντίστοιχα ποδηλατοδρόμια υπάρχουν σε όλες τις ποδηλατοχώρες.........

εχω μιλήσει και παλαιότερα σε ομιλίες για το αντίστοιχο θέμα και νομίζω ότι όλο μας καταλαβαίνουμε τι θέλουμε...(ασφάλεια -όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες εκτεθειμένοι στον κίνδυνο των αυτοκινήτων και γενικότερα των κινδύνων)

παραθέτω μια ομιλία μου στην ΠΕΠΑ. Βέβαια τότε γίνονταν μια συζήτηση με δήμους και οργανώσεις κατοίκων των όμορων δήμων της περιοχής για ποδηλατόδρομους κλπ...
Βέβαια την εξέλιξη την γνωρίζουμε....εξαγγέλθηκε ένα επενδυτικό πλάνο αμφίβολης αξίας και είναι πολύ πιθανόν να ακυρωθεί.......

ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ,ΑΣ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ!!!


ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΠΑ ΤΟ 2006


[i]Οι πόλεις και οι πολίτες τις τελευταίες δεκαετίες  αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι 'κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο που βιώνουνε τις μετακινήσεις στην καθημερινή τους ζωή'. Σε όλες τις έρευνες που γίνονται οι πολίτες παραδέχονται ότι:
  • η κίνηση με το Ι.Χ. γίνεται όλο και πιο δυσχερής
  • θα χρησιμοποιούσαν το λεωφορείο αν ήταν επαρκές, αξιόπιστο, γρήγορο και φτηνό
  • θα χρησιμοποιούσαν το ποδήλατο αν υπήρχαν ασφαλείς διαδρομές και δίκτυο που να καλύπτει όλη την πόλη. 

Η υπόθεση ποδήλατο ουσιαστικά ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα με πρωτοβουλία τριών υπουργείων, των ΥΠΕΧΩΔΕ, Μεταφορών και Εσωτερικών. Κινητοποίησαν πολλές δεκάδες Δήμων που έδειξαν πρόθυμοι, και ήταν έκπληξη, να συμμετάσχουν στη σχετική εκστρατεία. Εκπονήθηκαν επίσης δεκάδες μελετών και έγιναν κάποιες υλοποιήσεις σε μερικούς Δήμους. Αποκτήθηκε πολύτιμη τεχνογνωσία.
Τώρα τα έργα για το ποδήλατο έκαναν κοιλιά. Το πρόβλημα έγινε αισθητό λίγους μήνες πριν από τις τελευταίες εκλογές και συνεχίζει να υπάρχει. Τα υπουργεία δείχνουν σε αυτή τη φάση να εγκαταλείπουν αυτό που τόσο φιλόδοξα και δυναμικά είχαν στήσει. Κάποιοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν τι πραγματικά σημαίνει πολιτική για το ποδήλατο. Την αντιμετωπίζουν κοντόφθαλμα σαν μια πολιτική για την κυκλοφορία ενός ακόμη μέσου. Υποτιμούν ότι πολιτική για το ποδήλατο σημαίνει πολιτική και για τον πεζό, πολιτική για τη μείωση της ρύπανσης και του θορύβου, πολιτική για την απελευθέρωση των πεζοδρομίων από την αυθαίρετη στάθμευση, πολιτική για να γίνει η πόλη πιο όμορφη και πιο ασφαλής και να λειτουργήσει αποτελεσματικότερα. Ξεχάσαμε την αξία της γειτονιάς και του πεζοδρόμιου.

Στην Ελλάδα οι συνεχείς επεκτάσεις σε προάστια ανέτοιμα να τις υποδεχτούν, που έχουν σαν αποτέλεσμα την επιμήκυνση των μετακινήσεων, η εκρηκτική αύξηση των αυτοκινήτων, η ολοκληρωτική έλλειψη υποδομής για τη στάθμευση, ο κορεσμός, η ρύπανση, ο θόρυβος και τα ατυχήματα δυναμιτίζουν το μέλλον της ελληνικής πόλης.

Η ανάπλαση της ελληνικής πόλης δεν μπορεί να επιβληθεί. Θα είναι δική μας απόφαση. Θα είναι απόφαση δύσκολη και τολμηρή, αλλά μονόδρομος, για ευημερία, για μια άλλη ποιότητα ζωής, για μια άλλη ποιότητα στις μετακινήσεις. Για να μετακινείσαι και να βλέπεις, να ακούς, να αγγίζεις, να νιώθεις, να παίρνεις βαθιές αναπνοές, να κουβεντιάζεις, να χαμογελάς, να ασκείσαι, να μην ενοχλείς, να μην προκαλείς, να μην απειλείς, να απολαμβάνεις. Είναι φανερό ότι το περπάτημα και το ποδήλατο είναι εκείνοι οι τρόποι μετακίνησης που εξασφαλίζουν αυτές τις ποιότητες και τις συμπεριφορές ευγένειας και πολιτισμού.

Δεν αρκούν οι άσπρες γραμμές στην άσφαλτο για να αφήσει ο κάτοικος το Ι.Χ. Μόνο με έργα υψηλής λειτουργικής και αισθητικής αξίας που συντηρούνται συστηματικά γίνονται πειστικές και τελικά αποδεκτές οι πολιτικές. Ίσως περισσότερο από άλλα έργα, αυτό που χαρακτηρίζει τους ποδηλατόδρομους είναι οι κατασκευαστικές τους λεπτομέρειες και η σήμανσή τους. Ποδηλατόδρομος σημαίνει χρώμα, που το έχει τόσο ανάγκη η ελληνική πόλη.

Το ποδήλατο κάνει τα πρώτα του βήματα σε ένα περιβάλλον απειλητικό και βίαιο. Το ζήτημα δεν είναι να επιβιώσει αλλά να βγει νικητής απέναντι στα έντονα ζημιογόνα συμβατικά και κυρίαρχα μέσα μετακίνησης. Χρειάζεται θωράκιση, προστασία και ανεπιφύλακτη υποστήριξη. Δεν στριμώχνεται και αυτό στους συνήθως κορεσμένους και βρώμικους δρόμους της ελληνικής πόλης. Είναι ένα εύθραυστο κόσμημα που έχει νόημα μόνο σε ένα ανάλογο περιβάλλον. Το ποδήλατο ανήκει στην ανθρώπινη και βιώσιμη πόλη και αυτή είναι ο τελικός στόχος. Το ποδήλατο είναι ένα από τα εργαλεία για την οικοδόμησή της.

Την ταυτότητα σε μια πόλη τη δίνει ο δημόσιος χώρος της. Οι δρόμοι και οι πλατείες της. Είναι πολύτιμος γιατί εκεί προβάλλεται και αναφέρεται η κοινωνία της πόλης. Το ποδήλατο αντίθετα από άλλα μέσα που τον καταστρέφουν, προστατεύει και αναδεικνύει το δημόσιο χώρο. Η ένταξη του ποδηλάτου δεν είναι λοιπόν ένα πρόβλημα συγκοινωνιακής τεχνικής. Είναι ένα στοίχημα κατασκευής της βιώσιμης πόλης με διαφορετικά κριτήρια και προτεραιότητες. Οι ποδηλατόδρομοι παίρνουν χώρο από το αυτοκίνητο. Οι ποδηλατόδρομοι συνεπάγονται διαπλάτυνση των πεζοδρομίων. Οι ποδηλατόδρομοι έχουν ως προϋπόθεση κυκλοφοριακές αλλαγές όπως την ουσιαστική ιεράρχηση του οδικού δικτύου, τη δημιουργία γειτονιών ήπιας κυκλοφορίας, τη γενικευμένη μονοδρόμηση των οδών. Δρομολογούν δηλαδή λύσεις που κερδίζουν χώρο για τον πεζό, τον ποδηλάτη, το πράσινο. Με τα ολοκληρωμένα σχέδια βιώσιμης κινητικότητας η πόλη γίνεται διαφορετική.  
ΠΡΟΤΑΣΗ
Εμεις προτεινουμε παραλληλα :
Εμείς σαν ΠΕΠΑ
Προκειμένου, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε την σύγχρονη πραγματικότητα έχουμε να προτείνουμε επίσημα σαν φορέας των μελών μιας Πανελλήνιας ποδηλατικής κοινότητας:
Στην σχεδίαση του Ενιαίου Μητροπολιτικού Πάρκου Ελληνικού απο το Υπουργείο Μεταφορών και  Επικοινωνιών  να συμπεριληφθεί ενα εκταταμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων.
Ας αντλήσουμε από την πλούσια εμπειρία των ευρωπαϊκών πόλεων.
Οι μεμονωμένες εκδηλώσεις τοπικής εμβέλειας των πόλεων δεν έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, γιαυτό χρειάζεται συλλογική και συντονισμένη προσπάθεια των φορέων για την επίτευξη των στόχων αυτών.
ΑΙΤΗΜΑ

  • Δημιουργία 15-35 χλμ Ποδηλατοδρόμων μεικτής χρήσης(Ηπιας μορφής & Τάπητα ανάπτυξης υψηλών ποδηλατικών-ταχυτήτων)
  • Παράλληλη ανάπτυξη πεζοδρόμων για περπάτημα.
  • Δημιουργία πιστών –ραμπών για BMX-FREESTYLE BMX κλπ.
  • Εκτεταμένη Δενδροφύτευση ως ΕΛΑΧΙΣΤΗ εκμετάλλευση πρασίνου- ενος χώρου που για τα δεδομένα της Αθήνας ειναι η τελευταία  ευκαιρία δημιουργίας ενός «Πνεύμονα μέσα στην Πόλη» Θέλουμε δένδρα,φυτά,λουλούδια εναν μεγάλο χώρο πρασίνου που σε μερικα χρονια να εχει την μορφή Δάσους μέσα στην πόλη.(προτυπα μεγάλων ευρωπαικών πόλεων).-Κανουμε και μια ένστανση σχετικά με τις κατασκευές γηπέδων.Παρατηρούμε συνεχείς κατασκευές –τσιμεντοποιημένων γηπέδων που χρειάζονται αστυνόμευση-φύλαξη και έχουν υψηλό κόστος συντήρησης με τα συνεπακόλουθα της εγκατάληψης και της αδιαφορίας.
  ΣΚΟΠΟΣ

  • αναψυχή των Ποδηλατών και Πολιτών με Αθληση ήπιας μορφής απαλλαγμένη απο την κίνηση των αυτοκινήτων
  • ασφάλεια των Ποδηλατών σε μια πόλη που δεν έχει «ίχνος» πράσινου,και διακατέχεται απο  έλλειψη κατάληλης  νοοτροπίας απέναντι στον ποδηλάτη και στον πεζό.
  • δυνατότητα διοργάνωσης Ποδηλατικών αγώνων(Παγκοσμίων & Πανευρωπαικών Κυπέλλων Αγώνων ποδηλασίας Δρόμου κλπ) .Τα τελευταία χρόνια η ΕΟΠ(Ελληνική Ομοσπονδία Ποδηλασίας ),οι Αθλητικοί Σύλλογοι,η ΠΕΠΑ δυσκολεύονται να βρούν χώρους διεξαγωγής των αγώνων λόγω του πυκνού  οικιστικού,οδικού,αστικού δικτύου.
ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ

Το θέμα βρίσκεται απο οσα γνωρίζουμε σε φάση σχεδιασμού.Θα θέλαμε να γνωστοποιήσουμε με την παρουσία μας, την βούληση μας για συνεργασία με τους υπεύθυνους Συγκοινωνιολόγους,ειδικούς, Πολικούς Φορείς, Τοπική Αυτοδιοίκηση και λοιπούς εμπλεκόμενους με το εργο.

Σαν απόλυτα ειδικοί στο συγκεκριμένο αντικείμενο θα θέλαμε να ερωτηθούμε να παραστούμε και να βοηθήσουμε με τον τρόπο μας στην πρόβλεψη των καλύτερων δυνατών παραμέτρων κατασκευης του έργου απο τον σχεδιασμό του μέχρι και την υλοποίηση του. Τα παραπάνω μέτρα φυσικά δεν έχουν κανένα νόημα αν δεν συνοδεύονται από παράλληλα έργα που θα προκύπτουν από μια πλήρη μελέτη.»

Με λίγα λόγια, το ποδήλατο και οι ποδηλατόδρομοι δεν εντάσσονται στον ιστό μιας πόλης χρησιμοποιώντας απλά και μόνο δυο γραμμές κίτρινης μπογιάς επάνω στο οδόστρωμα.Χρειάζεται στην μελετη να συμμετασχουν ενεργά οι «αμεσα» ενδιαφερόμενοι και  ολοι οι ενδιαφερόμενοι πολίτες ετσι ωστε να εχουμε σαν τελικο αποτελεσμα ενα εργο με μακροπρόθεσμα ωφέλη στην ποιότητα ζωής μας.



27 Ιανουαρίου 2015

DURA ACE 7400

Μια σειρά της SHIMANO που θεωρείται ως πολύ σημαντική για την μετέπειτα πορεία της ιαπωνικής φίρμας.Η αξιοπιστία της ,η θετικότατη και αθόρυβη  λειτουργία της,την καθιστούν ίσως καλύτερη απο την αντίστοιχη σειρα της Campagnolo εκείνης της εποχής.


Αρχισε η παραγωγή της το 1985 εως τελος της δεκαετίας.










Sean Yates

ANDY HAMPSTEN
 



Κατόπιν βγήκε η 7401 με την πρώτη γενιά των sti λεβιέδων -λεβιεδομανέτας πάνω στο τιμόνι μαζι με τα φρένα .



Η εξέλιξή της έγινε παράλληλα με την deore xt χωμάτινη σειρά που χρησιμοποιήθηκε κατα κόρον στο mtb bike που έκανε το μεγάλο αλμα την δεκαετία του 1990.
Ετσι η shimano καθιερώθηκε στην επαγγελματική ποδηλασία και με την μεγαλύτερη δυνατότητα παραγωγής περισσότερων μονάδων ,γιγαντώθηκε στην σημερινή φίρμα.

26 Ιανουαρίου 2015

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΡΟΜΩΝ 2015

ΠΡΟΤΕΙΝΌΜΕΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 2015 (ΥΠΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ)
* Τα brevet ειναι ανεξάρτητες διοργανώσεις τρίτων που ενδεχομένως να συμμετάσχουμε, άναλογα το ενδιαφέρον.


*31/1/2015: Brevet  Νεμέας 200 χλμ.Κούρσα(δεν συμμετείχαμε λόγω κακοκαιρίας)

15/2/2015: Κοπή πίτας.Βύρωνας (Γήπεδα Κουταλά)10.π.μ.

19/4/2015: Γεράνια MTB χωμάτινη βόλτα 30-50 χλμ.

*16/05/2015  Brevet 200χλμ Καρδίτσα Δυο Λίμνες (Π.Ο.Καρδίτσας)

* ή 23/05/2015  Brevet 200χλμ Θήβας (Σ.Χ.Ο.Π.Θήβας) 


Μαιος 2015: Κούρσα-Κορινθία.50-80 χλμ.(Μελίσσι Κορινθίας)

Ιούνιος 2015: MTB-χωμάτινη βόλτα.(Περιοχή Μόρνου)

*20/09/2015  Brevet 200χλμ  Αττικής (Π.Ε.Π.Α.)

ΠΟ.ΛΕ.Β ΠΙΤΑ 2015

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Το 2015 μπήκε,δυναμικά με ελπίδα,προσδοκίες και πολλά σχέδια για ποδηλατικές βόλτες.
Συνεχίζουμε να κάνουμε όνειρα,να σχεδιάζουμε, να προτείνουμε και να υλοποιούμε βόλτες, με την παρέα ,και με την συμμετοχή των οικογενειών μας,όπου είναι εφικτό.
Ετσι ξεκινάμε με την καθιερωμένη μας κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας την Κυριακή  15/2/2015.

Η τοποθεσία συνάντησης θα είναι στα Γήπεδα του κουταλά στον Βύρωνα στις 10:00 π.μ.
Είναι ακριβώς απέναντι στο φανάρι του Νεκροταφείου Βύρωνα.

Θα ακολουθήσει χαλαρή ποδηλατική βόλτα,όπως κάθε χρόνο και θα καταλήξουμε στο σημείο που θα κόψουμε την πίτα.(Λόγω χαμηλών θερμοκρασιών μπορεί να μαζευτούμε σε μια καφετέρια της περιοχής μας)

Θα αποφασίσουμε και θα ανακοινώσουμε σύντομα που θα κόψουμε την πίτα.
Η ΒΟΛΤΑ ΕΓΙΝΕ Η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΙΤΑΣ ΟΜΩΣ ΑΝΑΒΛΉΘΗΚΕ.

ΑΝΑΒΛΗΘΗΚΕ ΛΟΓΩ ΨΥΧΟΥΣ.
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ.

14 Ιανουαρίου 2015

17η Σπαρτακιάδα 2005

Αναδημοσιεύω ενα αρθρο μου απο το Mbike .
Εχει δημοσιευτεί και στo site της ΠΕΠΑ .



17η Σπαρτακιάδα 2005
     Άλλη μια Σπαρτακιάδα  φόρτωσε γλυκά την καμπούρα μας. Τα χιλιόμετρα σιγά- πέρασαν και η κούραση έσβησε όταν φτάσαμε  στην φιλόξενη λακωνική πρωτεύουσα. Ήταν η 17η Σπαρτακιάδα του 2005.

Ήταν άλλη μια επιτυχία της ΠΕΠΑ, των ανθρώπων της ,του SUPER MARKET ATLANTIK, του Αθλητικού Γυμναστικού Συλλόγου  "Σπαρτιατικός" και του δραστήριου μέλους της Παναγιώτη  Καρούνου, του Δημαρχιακού Συμβουλίου και όλων των ανθρώπων που κάθε χρόνο δουλεύουν αθόρυβα και με όρεξη για να γίνει αυτή η εκδήλωση.

Η εκκίνηση έγινε στις 7.30  πμ από το Παναθηναϊκό Στάδιο -το Καλλιμάρμαρο-με όλη την γνωστή επισημότητα, με το πολύχρωμο ποδηλατικό πλήθος να ετοιμάζεται για την μεγάλη περιπέτεια. Μια εβδομάδα μετά το Σπάρταθλο όπως κάθε χρόνο έτσι και τώρα 123 ποδηλάτες μαζεύονται για να τιμήσουν με την ποδηλατοδρομία τους τον αρχαίο Έλληνα αγγελιοφόρο Φειδιππίδη που το 490 πΧ. λίγο πριν την Μάχη του Μαραθώνα έτρεξε να ζητήσει βοήθεια από τους Σπαρτιάτες και έκανε την ίδια διαδρομή σε 2 μέρες με επιστροφή. Βεβαία η διαδρομή που ακολούθησε ήταν μέσα από τα μονοπάτια των ορεινών όγκων της εποχής εκείνης και όχι από τον ωραίο ασφαλτοστρωμένο δρόμο..

Μέχρι να  δωθεί  η εκκίνηση βρήκα την ευκαιρία να τσεκάρω το "mycolnago", το τσαντάκι με την σαμπρέλλα και τα λεβιεδάκια, τον ακτινολόγο και την θερμαντική αλοιφή για τις κράμπες.

Τα τελευταία χρόνια η ποδηλατική Σπαρτακιάδα έχει ξεφύγει από τα πλαίσια της ερασιτεχνικής εκδήλωσης και έχει γίνει ένα σύγχρονο ποδηλατικό εταπ μεγάλης απόστασης που θυμίζει μεγάλες επαγγελματικές εκδηλώσεις του εξωτερικού. Η διοργάνωση κάθε χρόνο γίνεται καλύτερη ,αρτιότερη και ασφαλέστερη, με 8  μοτοσυκλέτες συνοδείας αμέτρητο αριθμό αυτοκινήτων και ανθρώπων που συνοδεύουν τους ποδηλάτες. Ο  χορηγός το σούπερ-μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ  έχει προσφέρει στην εκκίνηση ένα πούλμαν για να βάλουν οι Αθλητές τις αποσκευές τους και ότι άλλο χρειάζονται. (το πούλμαν ακολουθεί τους αθλητές σε κάθε προγραμματισμένη στάση και έτσι βοηθά τους αθλητές που δεν έχουν συνοδεία να πάνε μέχρι την Σπάρτη έχοντας την ψυχολογική στήριξη και μια σιγουριά ότι πάντα υπάρχει κάποιος που θα τον βοηθήσει, σε συνδυασμό με το αυτοκίνητο (σκούπα)  και τον γιατρό της  ΠΕΠΑ. Κρίμα που δεν μπορούν να λάβουν μέρος και άλλοι ποδηλάτες εκτός των βετεράνων.(ευτυχώς έχουμε τα brevet).
Οι ηλικίες των ποδηλατών είναι από 30 ετών έως 99 ετών και  μεγαλύτερος αθλητής φέτος ήταν 69 ετών .Μεταξύ αυτών και τρείς γυναίκες που την παρουσία τους  μας συνόδεψαν , και έκαναν πράξη τις θεωρίες περί ισότητας. Δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα σε σχέση με τους άνδρες ούτε σε δύναμη ,ούτε σε αντοχή.

Αφού έγινε λοιπόν η εκκίνηση περάσαμε από το Σύνταγμα ,από την Ομόνοια και μετά στην αρχή της λεωφόρου Αθηνών και την καθιερωμένη χαιρετούρα του Θείου μας του Χρήστου Τσιμπίδη που στέκεται πάντα στην νησίδα της ανισόπεδης γέφυρας του Κηφισού, το   Αιγάλεω, το Χαϊδάρι, το  Δαφνί, τον Σκαραμαγκά ,την  Ελευσίνα, και μέσω της Νέας Εθνικής Οδού Αθηνών-Κορίνθου και  τα εντυπωσιακά τούνελ φτάσαμε στον Ισθμό χωρίς να το καταλάβουμε. Στην Κόρινθο έχουμε την υποχρεωτική τροφοδοσία-στάση 15 λεπτών μια προσφορά του χορηγού του σούπερ-μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ που με τα σακουλάκια που μας δίνει, γεμίζει τα στομάχια και τις μπαταρίες μας.

Νομίζω ότι έτσι όπως είναι στημένη η διοργάνωση δεν χρειάζεται συνοδός πουθενά και μετά από την εμπειρία των brevet όλοι οι βετεράνοι έχουν μάθει να κάνουν πολύ μεγάλες αποστάσεις χωρίς εξωτερική βοήθεια. Προσωπικά το βλέπω σαν μια πρόκληση με την ίδιο μου τον εαυτό να κάνω τέτοιες δοκιμασίες , κάτι σαν τρέξιμο στον Μαραθώνιο που τρέχεις μόνος σου.(Ο Μαραθώνιος στην κλασική διαδρομή θα είναι ο επόμενος στόχος μου)

Η διαδρομή από την στιγμή που μπαίνει στον δρόμο του  Άργους  γίνεται πολύ όμορφη με τα όμορφα χωριουδάκια με τα καταπράσινα λιβάδια, και τις γραμμές του τραίνου να μας κόβουν την ταχύτητα μας .Περίπου 11 ισόπεδες διαβάσεις τραίνου έχει η συγκεκριμένη διαδρομή. Ευτυχώς δεν είχα ούτε μια σπασμένη ακτίνα.
Η ανηφόρα στο Χιλιομόδι και μετά στα Δερβενάκια είναι μέσα στο μενού ζεστάματος των ποδιών.Μετα η κατηφόρα μέχρι το  Άργος ανεβάζει την μέση ταχύτητα και δίνει τις απαραίτητες ανάσες σε όλους μας και μας βοηθά να τεμπελιάσουμε λίγο τα πόδια μας κάνοντας οικονομία για να "βγάλουμε"  τα επόμενα δύσκολα χιλιόμετρα.
Οι Μύλοι αναγνωρίζονται από τις ωραίες μυρωδιές από τα ψητά- γουρουνοπούλες -κοτόπουλα- που γυρίζουν στη σούβλα όπως γυρίζουν τα κέντρα από τους τροχούς μας.
Το ελεύθερο δίνεται στην αρχή του βουνού και εκεί αρχίζουν να ξεχωρίζουν πλέον οι προπονημένοι  από τους απροπόνητους. Το γκρούπ  "σπάει" και δημιουργούνται μικρές  ομάδες στην αρχή και μετά ο καθένας φτάνει σιγά-σιγά στο παλιό πολυβολείο για την επόμενη στάση. Οι  ταχύτητες στην ανηφόρα  κυμαίνονται από 25-28 Χλμ/ώρα για τους γρήγορους έως 9-10 Χλμ/ώρα για τους πιο αργούς.

Για φέτος υπήρχε μια νέα καινοτομία της ΠΕΠΑ . Τα  καρτελάκια ελέγχου της ώρας διέλευσης ήταν μια ιδέα για να αντιμετωπίσει τους λίγους αφιλότιμους ποδηλάτες που "έκλεβαν" λίγο από την διαδρομή κάνοντας διαφορές παρακάμψεις της κλασικής διαδρομής. Βέβαια τι νόημα έχει να γίνεται έλεγχος  σε μια εκδήλωση  που γίνεται με σκοπό την συμβολική συμμετοχή του καθενός μας και την επίτευξη του στόχου όλων μας που είναι να διαφημίζουμε το Ποδήλατο από όπου περνάμε? Πρέπει νομίζω να σεβόμαστε την προσπάθεια όλων των παιδιών που τρέχουν σε αυτή την μεγάλη διαδρομή και αν ένας από μας κλέβει λίγο, κοροϊδεύει το εαυτό του και είναι ανάξιος να έχει το μεταλλείο του τερματισμού.

Το πολυβολείο είναι μια καλή ευκαιρία για σφράγισμα της κάρτας ελέγχου ,ανασυγκρότηση, λίγο νεράκι και φυσικά τα ανάλογα πειράγματα από τους γνωστούς και τους φίλους. Το σούπερ μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ εκτός από την  τροφοδοσία έχει αναλάβει και τα ενδιάμεσα σημεία με  υδροδοσία για την εξυπηρέτηση όλων των ποδηλατών.
Όσοι έφτασαν στην κορυφή και νομίζουν ότι ξεπέρασαν την πρώτη δυσκολία είναι γελασμένοι.  Ακολουθούν μερικά δύσκολα χιλιόμετρα με παρατεταμένες ανηφορικές ευθείες που "ξεγελάνε" το μάτι και είναι ικανές να εξοντώσουν και τα πιο προπονημένα πόδια .Βέβαια όταν έχεις κάνει τα 180 Χλμ και ευθεία να έχεις μπροστά σου  πάλι δύσκολο  είναι.Η  καλή παρέα πραγματικά είναι η καλύτερη γιατρειά. Πολλές φιλίες χτίζονται σε τέτοιες στιγμές που ο αέρας σου  παγώνει τα ιδρωμένα πόδια ,οι πρώτες κράμπες εμφανίζονται ,η ανάσα γίνεται πιο δύσκολη, το κεφάλι βαραίνει και περνάς το πρώτο ψυχολογικό σοκ και  σε κάνει να τα βάζεις με τον εαυτό σου που άφησες την αναπαυτική σου πολυθρόνα και το κομπιούτερ του σπιτιού σου ,για να κάθεσαι πάνω σε μια σελλίτσα  και να σκοτώνεσαι στο ποδήλατο. Βέβαια όλες αυτές οι σκέψεις πάντα φεύγουν γιατί και την επόμενη μέρα πάλι στο ποδήλατο θα είσαι. Και όλα τα αρνητικά  συναισθήματα σου εξαφανίζονται με λίγη ξεκούραση ως την ώρα που θα ξαναβρεθείς πάνω σε αυτή την σελλίτσα.

Όμως σε λίγο τελειώνει το μαρτύριο και αρχίζουν οι κατηφόρες και μετά οι ευθείες της Τρίπολης σημάδι που φαίνεται μόλις αρχίζεις να μπαίνεις στο περίφημο οροπέδιο.

Στην Είσοδο της Πόλης οι Τροχονόμοι σου δείχνουν τον δρόμο και εκεί στον παλιό σταθμό του τραίνου σε περιμένουν τα όμορφα κορίτσια να σου σφραγίσουν την καρτέλα ελέγχου και να σου προσφέρουν το πιο γλυκό χαμόγελο μαζί με ένα κρουασάν και ένα μπουκάλι νερό. Ενα γλυκό χαμόγελο είναι αρκετό για να ξεκουραστείς και να χαλαρώσεις. Ευχαριστώ το όμορφο κορίτσι που σφράγισε το καρτελλάκι μου..
Με τόσο καλή διάθεση συνεχίσαμε, αφού κολλήσαμε με τους γνωστούς φίλους του παλιού "προεδρείου" της ΠΕΠΑ που τους βρήκαμε εκεί να "δροσίζονται", και γίναμε μια ομάδα 15 περίπου ποδηλατών.
Ο φίλος μου ο Σταύρος με παρακινεί και μου λέει :"σήκω Γιαννάκη χωρίς εσένα δεν πάω στην Σπάρτη". Πραγματικά πως γίνεται  δυό γλυκές κουβέντες να σε κάνουν να ξεχάσεις την κούραση και τον πόνο. Ο Μισαήλ είπε να φτάσουμε στην Σπάρτη  "ατσαλάκωτοι"  ένας χαρακτηρισμός που τον έδωσε σε μένα   κάποια μέρα σε ένα brevet που με είδε μετά  από τόσα χιλιόμετρα να τερματίζω σαν να μην έχω κάνει ούτε 50 χλμ. Ετσι και γώ φέτος του είπα ότι θα φοράω και την γραβάτα μου από την επόμενη  Σπαρτακιάδα.
Η ταμπέλα γράφει  Σπάρτη  50 χιλιόμετρα. Νομίζω ότι είναι λίγα αλλά πάλι ξεγελιέμαι. Κάθε φορά όλο και κάτι με πιάνει σε αυτό το σημείο. Μια χρονιά είχα στομαχικές διαταραχές από  μπανάνα , άλλη φορά  δεν είχα πιει αρκετό ισοτονικό ποτό και είχα "κρεμάσει" αλλά φέτος είπα στο εαυτό μου
-δεν επιτρέπεται ένας έμπειρος ποδηλάτης σαν και σένα να την "πατάει" έτσι. Ετσι φαινόταν ότι χωρίς να έχω τα πολλά χιλιόμετρα προπόνησης μέχρι εκεί την είχα βγάλει "καθαρή". Ούτε, κοιλόπονοι, ούτε κράμπες,  ούτε λιγούρες ούτε τίποτα....μια χαρά.
Ωραία είπα εγώ με ένα τέτοιο γκρούπ δεν φοβόμαστε τίποτα. Με  δυο γιατρούς-ποδηλάτες μαζί μας είχαμε μεγαλύτερη σιγουριά και αντιμετώπιση σε κάθε απρόοπτο. Μέσα σε ένα γκρούπ πάντα τα χιλιόμετρα φεύγουν πιο εύκολα και μετά τις ανηφόρες της Κερασίτσας έχει πάλι κατηφόρα που θα μου φτιάξει την διαθεση. Πράγματι με τη κουβέντα και τα αστεία δεν κατάλαβα τίποτα, ούτε ανηφόρες, ούτε κούραση. Αυτό που έκανα ήταν να θαυμάζω την φύση ,τα πλατάνια, τις καταπράσινες πλαγιές και τα λουλούδια και με αυτό τον τρόπο πέρασε η ώρα κάνοντας ποδήλατο και νόμισα ότι δεν είχα κάνει καν αυτά τα χιλιόμετρα. Ηταν όμως μια πλάνη ,ίσως ήταν μια κατάσταση ευφορίας καθαρά εγκεφαλική γιατί εκείνη την στιγμή με έπιασε απότομα μια διαταραχή από έλλειψη ηλεκτρολυτών(πάλι ξεγελάστηκα -ο καιρός ήταν κρύος και δεν είχα πιεί αρκετό ισοτονικό).Τελικά φαίνεται ότι τα πολλά χιλιόμετρα στο ποδήλατο είναι ύπουλα και δεν ξέρεις κάθε φορά τι θα σε χτυπήσουν. Ευτυχώς ο καλός φίλος μου ο Κώστας έδωσε το υγρό που είναι "δια πάσαν νόσον και αιτίαν" και σε 5 λεπτά έγινα  πάλι  ο.....Αrmstrong. Κάτι ξέρουν οι "παλιοί". Οχι δεν ντοπαρίστηκα, απλά το μείγμα που φτιάχνει ο καθένας για το μπουκαλάκι του είναι "μυστικό". Το μυστικό του φίλου δεν το γνωρίζω αλλά δουλεύει τέλεια.

H τελευταία ανηφόρα ήδη άρχισε να φαίνεται και μόλις τελειώσει φτάνουν 15 Χλμ κατηφόρας μέσα στην κοιλάδα του Ευρώτα ποταμού για να σε οδηγήσουν στην Λακωνική Πρωτεύουσα.
Έβαλα το αντιανεμικό μου-πράγμα που ονειρευόμουν σε όλη την διαδρομή-γιατί είχα παγώσει και όρμηξα στην κατηφόρα-η σπεσιαλιτέ μου-να ευχαριστηθώ τις ωραίες στροφές με την ωραία άσφαλτο. Εκει θυμήθηκα την μοτοσικλετιστική  μου παιδεία και έφτασα γρήγορα -γρήγορα στην είσοδο της πόλης. Κοίταξα λίγο πίσω μου να δω τι είχαν απογίνει οι υπόλοιποι ποδηλάτες της παρέας, γιαυτό έκοψα λίγο και τους περίμενα. Σκέφτηκα δεν μπορεί να φεύγω ενα χλμ μακρυά  από τους ποδηλάτες που με την παρέα τους με βοήθησαν να φτάσω μέχρι εδώ ,δεν είναι δυνατόν να περάσω  την γραμμή του τερματισμού μπροστά τους ,δεν είναι σωστό. Εκοψα ρυθμό μέχρι που με πλησιάσανε και έκανα διακριτικά δεξιά μέχρι να μείνω πίσω απο το μεγάλο γκρούπ σαν αφανής ήρωας ή κομπάρσος αν θέλετε.
Ο τερματισμός απέχει πλέον 1 χλμ και τα μικρά  παιδιά στα στενά της πόλης έχουν βγεί και χειροκροτάνε , ζητωκραυγάζουν , στα καφενεία μας χαιρετάνε ,όλη η πόλη πλέον γνωρίζει. Γνωρίζει για τους Ποδηλάτες που αφήνουν το τσιμέντο της Αθήνας , τις δουλειές ,τα προβλήματα, την οικογένεια τα παιδιά, τα μωρά , τις γυναίκες για να πάνε μέχρι την Σπάρτη.

Ο καθένας για τον δικό του καθαρά προσωπικό λόγο κάνει αυτό το κατόρθωμα για να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του οτι ζει και παλεύει και στους άλλους οτι αυτό είναι και το νόημα της ζωής μας : να αγωνιζόμαστε  μέχρι το τέρμα
Το τέρμα που μόλις το περάσεις  νοιώθεις την μεγαλύτερη ευχαρίστηση που σε κάνει να χαμογελάς όχι γιατί εσύ είσαι ο φοβερός που κατάφερες κάτι τέτοιο ,αλλά  γιατί με αυτό τον τρόπο νοιώθεις ότι κερδίζεις μερικά χρόνια ζωής και ότι γίνεσαι πιο  δυνατός ψυχικά και σωματικά.

Τον φετινό μου τερματισμό τον αφιερώνω στον Bernd φίλο ποδηλάτη  που έφυγε απο κοντά μας και πήγε στον πλανήτη του Ποδηλάτου να κάνει χιλιόμετρα με  τον  Fausto Coppi , Gino Bartali , Jacques Anquetil και όλους τους μεγάλους ποδηλάτες.

ΓΙΑΝΝΗΣ  ΜΑΤΑΛΙΩΤΑΚΗΣ





13 Ιανουαρίου 2015

Charly Gaul

Ο Άγγελος των Ορέων στην κόλαση του Bondone: ο θρύλος του Charly Gaul
 από gpmciclismo 




Πολλές φορές έχουμε μιλήσει για το ποδήλατο ως ενα άθλημα που γίνεται όμορφα αλλά και τρομερά ακραίο. Η προσπάθεια, ο ιδρώτας και η τεράστια προσπάθεια που απαιτείται για την αντιμετώπιση των  δύσκολων αναβάσεων.Σε όλα αυτά, λοιπόν, είναι επιπλέον και τη φύση.
Ένα παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη στις 8 Ιουνίου, 1956. Τρεις ημέρες μετά την  trantanovesima του Γύρου της Ιταλίας την  ροζ φανέλα έχει Pasqualino Fornara. Στην 24η θέση με 17 λεπτά καθυστέρηση, υπάρχει ένας μικρός ποδηλάτης απο το Λουξεμβούργο. Το όνομά του είναι Charly Gaul. Είναι ακόμα νέος, 23 ετών. Πολύ λίγοι, ίσως, να γνωρίζουν την κόλαση. Ωστόσο, εκείνη την ημέρα ήταν σκέτη κόλαση.
Η ετάπ του προγράμματος εκείνη τη μέρα ήταν  από το Merano  στο Monte Bondone, Τρεντίνο. Οι αναβάσεις : Passo Rolle, Colle Brochon και Bondone.
Στην αρχή υπάρχει το κρύο και η βροχή. Οι ποδηλατες στην κούρσα είναι ακόμα 87. Κάθε ένας έχει το φόβο του για το τι τον περιμένει: το υψόμετρο, δυσκολίες, αλλά, πάνω απ 'όλα, οι αντίξοες καιρικές συνθήκες. Αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμα που θα συμβεί  για ένα από τα πιο θρυλικά και τραγικά συμβάντα στην ιστορία της ποδηλασίας.




Στο Passo Rolle η βροχή αρχίζει να γίνεται χαλάζιΟι φανέλες  ήταν στο πλεκτό μαλλί με κοντά μανίκια και σορτς. Η  εφημερίδα ήταν ο μόνος τρόπος για να αποφύγει κανεις  το κρύο και τον παγωμένο άνεμο που αρχίζει από το καλοκαίρι  σε αυτές τις περιοχές και σε αυτά τα γεωγραφικά πλάτη.
Κατάβαση, στη συνέχεια, η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι
ποδηλάτες είχαν  σχεδόν παγώσει.

Στο Brochon φυσάει ένα κρύο αέρα που αποτρέπει ολους  σχεδόν τους
ποδηλάτες ψύχρα που σου τρυπάει τα κόκκαλα, τα μάτια γίνονται βαριά μετά το νερό που μέχρι εκείνο το σημείο.......εχουν γίνει  κατεψυγμένα τα  χέρια πάνω στο τιμόνι. Μια ακραία κατάσταση. Και υπάρχει ακόμα ανάβαση στη φοβερή Monte Bondone: ανάβαση  20 χιλιομέτρων, 39 στροφές, λάσπη και χιόνι για να συναντήσει κανείς. Στην Bondone το  χαλάζι γίνεται χιόνι. Η κατάσταση έχει γίνει δραματική. Από τους 87 ποδηλάτες που ξεκίνησαν από το Merano συνεχίζουν  44, μεταξύ των οποίων υπάρχει και η  ροζ φανέλα. Ήταν ετοιμος ο αθλητικός διευθυντής του Γύρου για να τον σταματήσει?
Στους πρόποδες του Bondone είναι μόνο ο Charly Gaul  στην πρώτη Rolle και Brochon με 5 λεπτά μπροστά από τον δεύτερο.  




 

Η Bondone που παίρνει το σχήμα μιας εταπ  του πόνου και της οδύνης, για  43 ήρωες σε ένα ποδήλατο και  να αψηφούν τη φύση και τον εαυτό τους. Ο αγώνας δεν είναι ενάντια στους ανταγωνιστές. Ο αγώνας δεν είναι πλέον για τη ροζ φανέλα, αλλά για την επιβίωση. Η θερμοκρασία εχει πέσει κάτω από το μηδέν, η προσπάθεια είναι ακραία.
Ένα μικρό αγόρι ήρθε από το μικρό Λουξεμβούργο ,κανοντας ενα  θρίαμβο πάνω στη Bondone, ισχυρότερο από το χιόνι και τον πάγο, ισχυρότερο από ό, τι η φύση. Ένα λεπτός ανηφορίστας , που γίνεται γίγαντας στην ιστορία της ποδηλασίας.
Άλλοι ήρωες έχουν καταφέρει να φτάσουν στη tragurdo? μεταξύ των οποίων θυμόμαστε τον  Λέοντα ή Fiorenzo Magni, το Λιοντάρι της Φλάνδρας. Τον Magni που  ήρθε τρίτος  στα 12 λεπτά με ένα σπασμένο ώμο και  δαγκώνει ένα  πανί δεμένο στο  σωλήνα  του τιμονιού  για να ανακουφίσει τον πόνο .Τώρα δυνάμωσε ακόμα περισσότερο λόγω της προσπάθειας στις ακραίες συνθήκες, στο οποίο είχε να τρέξει.
  Χωρίς αυτή την υπερπροσπάθεια κανένας δεν θα έφτανε στο τέλος.

Ο Charly Gaul, αφού διασχίσει τη γραμμή τερματισμού πρώτος, ο ίδιος δεν μπορεί καν να κινηθεί, έχει παραλύσει από το κρύο. Δεν μπορείτε να ανοίξει καν το στόμα μου. Δεν κανει χειρονομία νίκης, δεν υπάρχουν λόγια για να σχολιάσει αυτό το εγχείρημα. Και στην πραγματικότητα τι λόγια να πει? Πίσω από αυτό το κενό βλέμμα του κρύβει όμορφο συναίσθημα, το ίδιο με εκείνο που έχει δοθεί σε όλους τους λάτρεις της ποδηλασίαςLearco Guerra, αθλητικός διευθυντής της  FAEMA, έφθασε με δύο δοχεία με βραστό νερό και τον σκέπασε με την κουβέρτα. Μόνο μισή ώρα μετά, ήταν σε θέση να ανακάμψει και να αρθρώσει λέξη. Στον τερματισμό το θερμόμετρο ήταν μείον δέκα βαθμούς, το χιόνι ήταν πάνω από 40 cm. Με τα δεδομένα αυτά μπορούν να εξηγηθούν μόνο εν μέρει οι δυσκολίες του Charly στο τέλος του σταδίου.



Μετά την Bondone , κατέκτησε το ροζ φανέλα φτάνοντας μεχρι το ποδηλατοδρόμιο  Vigorelli στο Μιλάνο. Στα 23 του κέρδισε το Tour, περισσότερο με την καρδιά παρά με τα πόδια, γιατί μόνο με την καρδιά μπορεί να γραφτεί στις σελίδες της ιστορίας ως ένας Charly που εγινε ο Άγγελος των βουνών.
Προς τιμήν του κάθε χρόνο διοργανόνεται ο αγώνας «θρυλικός Charly Gaul

Τρέντο-Μόντε Bondone, έναν αγώνα που αποτίει φόρο τιμής σε αυτούς που έγραψαν την ιστορία στην  Bondone και ειδικά σε αυτόν που  αμφισβήτησε την κόλαση Bondone...




Η μεταφραση εγινε απο το Ιταλικο κείμενο στον Google translator και διορθώθηκε μετά με ποδηλατική ορολογία.....οπότε συγχωρέστε με για τυχόν λάθη....