ΣΠΑΡΤΑΚΙΑΔΑ 2005

Αναδημοσιεύω απο το αρχείο μου ενα κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2006 στο M-bike και στο παλιό site της ΠΕΠΑ.
Αφιερωμένο στούς φίλους που τερματίσαμε μαζί και σε όλους που τρέχουν brevet και συμμετέχουν σε μεγάλες ποδηλατικές διαδρομές....

Σπαρτακιάδα 2005

     Άλλη μια Σπαρτακιάδα  φόρτωσε γλυκά την καμπούρα μας. Τα χιλιόμετρα σιγά- πέρασαν και η κούραση έσβησε όταν φτάσαμε  στην φιλόξενη λακωνική πρωτεύουσα. Ήταν η 17η Σπαρτακιάδα του 2005.

Ήταν άλλη μια επιτυχία της ΠΕΠΑ, των ανθρώπων της ,του SUPER MARKET ATLANTIK, του Αθλητικού Γυμναστικού Συλλόγου "Σπαρτιατικός" και του δραστήριου μέλους της Παναγιώτη  Καρούνου, του Δημαρχιακού Συμβουλίου και όλων των ανθρώπων που κάθε χρόνο δουλεύουν αθόρυβα και με όρεξη για να γίνει αυτή η εκδήλωση.

Η εκκίνηση έγινε στις 7,30  πμ από το Παναθηναϊκό Στάδιο -το Καλλιμάρμαρο-με όλη την γνωστή επισημότητα, με το πολύχρωμο ποδηλατικό πλήθος να ετοιμάζεται για την μεγάλη περιπέτεια. Μια εβδομάδα μετά το Σπάρταθλο όπως κάθε χρόνο έτσι και τώρα 123 ποδηλάτες μαζεύονται για να τιμήσουν με την ποδηλατοδρομία τους τον αρχαίο Έλληνα αγγελιοφόρο Φειδιππίδη που το 490 πΧ. λίγο πριν την Μάχη του Μαραθώνα έτρεξε να ζητήσει βοήθεια από τους Σπαρτιάτες και έκανε την ιδία διαδρομή σε 2 μέρες με επιστροφή. Βεβαία η διαδρομή που ακολούθησε ήταν μέσα από τα μονοπάτια των ορεινών όγκων της εποχής εκείνης και όχι από τον ωραίο ασφαλτοστρωμένο δρόμο..

Μέχρι να  δωθεί  η εκκίνηση βρήκα την ευκαιρία να τσεκάρω το "mycolnago", το τσαντάκι με την σαμπρέλλα και τα λεβιεδάκια, τον ακτινολόγο και την θερμαντική αλοιφή για τις κράμπες.

Τα τελευταία χρόνια η ποδηλατική Σπαρτακιάδα έχει ξεφύγει από τα πλαίσια της ερασιτεχνικής εκδήλωσης και έχει γίνει ένα σύγχρονο ποδηλατικό εταπ μεγάλης απόστασης που θυμίζει μεγάλες επαγγελματικές εκδηλώσεις του εξωτερικού. Η διοργάνωση κάθε χρόνο γίνεται καλύτερη ,αρτιότερη και ασφαλέστερη, με 8  μοτοσυκλέτες συνοδείας αμέτρητο αριθμό αυτοκινήτων και ανθρώπων που συνοδεύουν τους ποδηλάτες. Ο  χορηγός το σούπερ-μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ  έχει προσφέρει στην εκκίνηση ένα πούλμαν για να βάλουν οι Αθλητές τις αποσκευές τους και ότι άλλο χρειάζονται. (το πούλμαν ακολουθεί τους αθλητές σε κάθε προγραμματισμένη στάση και έτσι βοηθά τους αθλητές που δεν έχουν συνοδεία να πάνε μέχρι την Σπάρτη έχοντας την ψυχολογική στήριξη και μια σιγουριά ότι πάντα υπάρχει κάποιος που θα τον βοηθήσει, σε συνδυασμό με το αυτοκίνητο (σκούπα)  και τον γιατρό της  ΠΕΠΑ. Κρίμα που δεν μπορούν να λάβουν μέρος και άλλοι ποδηλάτες εκτός των βετεράνων.(ευτυχώς έχουμε τα brevet).

Οι ηλικίες των ποδηλατών είναι από 30 ετών έως 99 ετών και  μεγαλύτερος αθλητής φέτος ήταν 69 ετών .Μεταξύ αυτών και τρείς γυναίκες που την παρουσία τους  μας συνόδεψαν , και έκαναν πράξη τις θεωρίες περί ισότητας. Δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα σε σχέση με τους άνδρες ούτε σε δύναμη ,ούτε σε αντοχή.

Αφού έγινε λοιπόν η εκκίνηση περάσαμε από το Σύνταγμα ,από την Ομόνοια και μετά στην αρχή της λεωφόρου Αθηνών και την καθιερωμένη χαιρετούρα του Θείου μας του Χρήστου Τσιμπίδη που στέκεται πάντα στην νησίδα της ανισόπεδης γέφυρας του Κηφισού, το   Αιγάλεω, το Χαϊδάρι, το  Δαφνί, τον Σκαραμαγκά ,την  Ελευσίνα, και μέσω της Νέας Εθνικής Οδού Αθηνών-Κορίνθου και  τα εντυπωσιακά τούνελ φτάσαμε στον Ισθμό χωρίς να το καταλάβουμε. Στην Κόρινθο έχουμε την υποχρεωτική τροφοδοσία-στάση 15 λεπτών μια προσφορά του χορηγού του σούπερ-μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ που με τα σακουλάκια που μας δίνει, γεμίζει τα στομάχια και τις μπαταρίες μας.

Νομίζω ότι έτσι όπως είναι στημένη η διοργάνωση δεν χρειάζεται συνοδός πουθενά και μετά από την εμπειρία των brevet όλοι οι βετεράνοι έχουν μάθει να κάνουν πολύ μεγάλες αποστάσεις χωρίς εξωτερική βοήθεια. Προσωπικά το βλέπω σαν μια πρόκληση με την ίδιο μου τον εαυτό να κάνω τέτοιες δοκιμασίες , κάτι σαν τρέξιμο στον Μαραθώνιο που τρέχεις μόνος σου.(Ο Μαραθώνιος στην κλασική διαδρομή θα είναι ο επόμενος στόχος μου)

Η διαδρομή από την στιγμή που μπαίνει στον δρόμο του  Άργους  γίνεται πολύ όμορφη με τα όμορφα χωριουδάκια με τα καταπράσινα λιβάδια, και τις γραμμές του τραίνου να μας κόβουν την ταχύτητα μας .Περίπου 11 ισόπεδες διαβάσεις τραίνου έχει η συγκεκριμένη διαδρομή. Ευτυχώς δεν είχα ούτε μια σπασμένη ακτίνα.

Η ανηφόρα στο Χιλιομόδι και μετά στα Δερβενάκια είναι μέσα στο μενού ζεστάματος των ποδιών.Μετα η κατηφόρα μέχρι το  Άργος ανεβάζει την μέση ταχύτητα και δίνει τις απαραίτητες ανάσες σε όλους μας και μας βοηθά να τεμπελιάσουμε λίγο τα πόδια μας κάνοντας οικονομία για να "βγάλουμε"  τα επόμενα δύσκολα χιλιόμετρα.

Οι Μύλοι αναγνωρίζονται από τις ωραίες μυρωδιές από τα ψητά- γουρουνοπούλες -κοτόπουλα- που γυρίζουν στη σούβλα όπως γυρίζουν τα κέντρα από τους τροχούς μας.

Το ελεύθερο δίνεται στην αρχή του βουνού και εκεί αρχίζουν να ξεχωρίζουν πλέον οι προπονημένοι  από τους απροπόνητους. Το γκρούπ  "σπάει" και δημιουργούνται μικρές  ομάδες στην αρχή και μετά ο καθένας φτάνει σιγά-σιγά στο παλιό πολυβολείο για την επόμενη στάση. Οι  ταχύτητες στην ανηφόρα  κυμαίνονται από 25-28 Χλμ/ώρα για τους γρήγορους έως 9-10 Χλμ/ώρα για τους πιο αργούς.

Για φέτος υπήρχε μια νέα καινοτομία της ΠΕΠΑ . Τα  καρτελάκια ελέγχου της ώρας διέλευσης ήταν μια ιδέα για να αντιμετωπίσει τους λίγους αφιλότιμους ποδηλάτες που "έκλεβαν" λίγο από την διαδρομή κάνοντας διαφορές παρακάμψεις της κλασικής διαδρομής. Βέβαια τι νόημα έχει να γίνεται έλεγχος  σε μια εκδήλωση  που γίνεται με σκοπό την συμβολική συμμετοχή του καθενός μας και την επίτευξη του στόχου όλων μας που είναι να διαφημίζουμε το Ποδήλατο από όπου περνάμε? Πρέπει νομίζω να σεβόμαστε την προσπάθεια όλων των παιδιών που τρέχουν σε αυτή την μεγάλη διαδρομή και αν ένας από μας κλέβει λίγο, κοροϊδεύει το εαυτό του και είναι ανάξιος να έχει το μεταλλείο του τερματισμού.

Το πολυβολείο είναι μια καλή ευκαιρία για σφράγισμα της κάρτας ελέγχου ,ανασυγκρότηση, λίγο νεράκι και φυσικά τα ανάλογα πειράγματα από τους γνωστούς και τους φίλους. Το σούπερ μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ εκτός από την κυρία τροφοδοσία έχει αναλάβει και τα ενδιάμεσα σημεία με  υδροδοσία για την εξυπηρέτηση όλων των ποδηλατών.

Όσοι έφτασαν στην κορυφή και νομίζουν ότι ξεπέρασαν την πρώτη δυσκολία είναι γελασμένοι.  Ακολουθούν μερικά δύσκολα χιλιόμετρα με παρατεταμένες ανηφορικές ευθείες που "ξεγελάνε" το μάτι και είναι ικανές να εξοντώσουν και τα πιο προπονημένα πόδια .Βέβαια όταν έχεις κάνει τα 180 Χλμ και ευθεία να έχεις μπροστά σου  πάλι δύσκολο  είναι.Η  καλή παρέα πραγματικά είναι η καλύτερη γιατρειά. Πολλές φιλίες χτίζονται σε τέτοιες στιγμές που ο αέρας σου  παγώνει τα ιδρωμένα πόδια ,οι πρώτες κράμπες εμφανίζονται ,η ανάσα γίνεται πιο δύσκολη, το κεφάλι βαραίνει και περνάς το πρώτο ψυχολογικό σοκ και  σε κάνει να τα βάζεις με τον εαυτό σου που άφησες την αναπαυτική σου πολυθρόνα και το κομπιούτερ του σπιτιού σου ,για να κάθεσαι πάνω σε μια σελλίτσα  και να σκοτώνεσαι στο ποδήλατο. Βέβαια όλες αυτές οι σκέψεις πάντα φεύγουν γιατί και την επόμενη μέρα πάλι στο ποδήλατο θα είσαι. Και όλα τα αρνητικά  συναισθήματα σου εξαφανίζονται με λίγη ξεκούραση ως την ώρα που θα ξαναβρεθείς πάνω σε αυτή την σελλίτσα.

Όμως σε λίγο τελειώνει το μαρτύριο και αρχίζουν οι κατηφόρες και μετά οι ευθείες της Τρίπολης σημάδι που φαίνεται μόλις αρχίζεις να μπαίνεις στο περίφημο οροπέδιο.

Στην Είσοδο της Πόλης οι Τροχονόμοι σου δείχνουν τον δρόμο και εκεί στον παλιό σταθμό του τραίνου σε περιμένουν τα όμορφα κορίτσια να σου σφραγίσουν την καρτέλα ελέγχου και να σου προσφέρουν το πιο γλυκό χαμόγελο μαζί με ένα κρουασάν και ένα μπουκάλι νερό. Ενα γλυκό χαμόγελο είναι αρκετό για να ξεκουραστείς και να χαλαρώσεις. Ευχαριστώ το όμορφο κορίτσι που σφράγισε το καρτελλάκι μου..

Με τόσο καλή διάθεση συνεχίσαμε, αφού κολλήσαμε με τους γνωστούς φίλους του παλιού "προεδρείου" της ΠΕΠΑ που τους βρήκαμε εκεί να "δροσίζονται", και γίναμε μια ομάδα 15 περίπου ποδηλατών.

Ο φίλος μου ο Σταύρος με παρακινεί και μου λέει :"σήκω Γιαννάκη χωρίς εσένα δεν πάω στην Σπάρτη". Πραγματικά πως γίνεται  δυό γλυκές κουβέντες να σε κάνουν να ξεχάσεις την κούραση και τον πόνο. Ο Μισαήλ είπε να φτάσουμε στην Σπάρτη  "ατσαλάκωτοι"  ένας χαρακτηρισμός που τον έδωσε σε μένα   κάποια μέρα σε ένα brevet που με είδε μετά  από τόσα χιλιόμετρα να τερματίζω σαν να μην έχω κάνει ούτε 50 χλμ. Ετσι και γώ φέτος του είπα ότι θα φοράω και την γραβάτα μου από την επόμενη  Σπαρτακιάδα.

Η ταμπέλα γράφει  Σπάρτη  50 χιλιόμετρα. Νομίζω ότι είναι λίγα αλλά πάλι ξεγελιέμαι. Κάθε φορά όλο και κάτι με πιάνει σε αυτό το σημείο. Μια χρονιά είχα στομαχικές διαταραχές από  μπανάνα , άλλη φορά  δεν είχα πιει αρκετό ισοτονικό ποτό και είχα "κρεμάσει" αλλά φέτος είπα στο εαυτό μου

-δεν επιτρέπεται ένας έμπειρος ποδηλάτης σαν και σένα να την "πατάει" έτσι. Ετσι φαινόταν ότι χωρίς να έχω τα πολλά χιλιόμετρα προπόνησης μέχρι εκεί την είχα βγάλει "καθαρή". Ούτε, κοιλόπονοι, ούτε κράμπες,  ούτε λιγούρες ούτε τίποτα....μια χαρά.

Ωραία είπα εγώ με ένα τέτοιο γκρούπ δεν φοβόμαστε τίποτα. Με  δυο γιατρούς-ποδηλάτες μαζί μας είχαμε μεγαλύτερη σιγουριά και αντιμετώπιση σε κάθε απρόοπτο. Μέσα σε ένα γκρούπ πάντα τα χιλιόμετρα φεύγουν πιο εύκολα και μετά τις ανηφόρες της Κερασίτσας έχει πάλι κατηφόρα που θα μου φτιάξει την διαθεση. Πράγματι με τη κουβέντα και τα αστεία δεν κατάλαβα τίποτα, ούτε ανηφόρες, ούτε κούραση. Αυτό που έκανα ήταν να θαυμάζω την φύση ,τα πλατάνια, τις καταπράσινες πλαγιές και τα λουλούδια και με αυτό τον τρόπο πέρασε η ώρα κάνοντας ποδήλατο και νόμισα ότι δεν είχα κάνει καν αυτά τα χιλιόμετρα. Ηταν όμως μια πλάνη ,ίσως ήταν μια κατάσταση ευφορίας καθαρά εγκεφαλική γιατί εκείνη την στιγμή με έπιασε απότομα μια διαταραχή από έλλειψη ηλεκτρολυτών(πάλι ξεγελάστηκα -ο καιρός ήταν κρύος και δεν είχα πιεί αρκετό ισοτονικό).Τελικά φαίνεται ότι τα πολλά χιλιόμετρα στο ποδήλατο είναι ύπουλα και δεν ξέρεις κάθε φορά τι θα σε χτυπήσουν. Ευτυχώς ο καλός φίλος μου ο Κώστας έδωσε το υγρό που είναι "δια πάσαν νόσον και αιτίαν" και σε 5 λεπτά έγινα  πάλι  ο.....Αrmstrong. Κάτι ξέρουν οι "παλιοί". Οχι δεν ντοπαρίστηκα, απλά το μείγμα που φτιάχνει ο καθένας για το μπουκαλάκι του είναι "μυστικό". Το μυστικό του φίλου δεν το γνωρίζω αλλά δουλεύει τέλεια.

H τελευταία ανηφόρα ήδη άρχισε να φαίνεται και μόλις τελειώσει φτάνουν 15 Χλμ κατηφόρας μέσα στην κοιλάδα του Ευρώτα ποταμού για να σε οδηγήσουν στην Λακωνική Πρωτεύουσα.

Έβαλα το αντιανεμικό μου-πράγμα που ονειρευόμουν σε όλη την διαδρομή-γιατί είχα παγώσει και όρμηξα στην κατηφόρα-η σπεσιαλιτέ μου-να ευχαριστηθώ τις ωραίες στροφές με την ωραία άσφαλτο. Εκει θυμήθηκα την μοτοσικλετιστή μου παιδεία και έφτασα γρήγορα -γρήγορα στην είσοδο της πόλης. Κοίταξα λίγο πίσω μου να δω τι είχαν απογίνει οι υπόλοιποι ποδηλάτες της παρέας, γιαυτό έκοψα λίγο και τους περίμενα. Σκέφτηκα δεν μπορεί να φεύγω ενα χλμ μακρυά  από τους ποδηλάτες που με την παρέα τους με βοήθησαν να φτάσω μέχρι εδώ ,δεν είναι δυνατόν να περάσω  την γραμμή του τερματισμού μπροστά τους ,δεν είναι σωστό. Εκοψα ρυθμό μέχρι που με πλησιάσανε και έκανα διακριτικά δεξιά μέχρι να μείνω πίσω απο το μεγάλο γκρούπ σαν αφανής ήρωας ή κομπάρσος αν θέλετε.

Ο τερματισμός απέχει πλέον 1 χλμ και τα μικρά  παιδιά στα στενά της πόλης έχουν βγεί και χειροκροτάνε , ζητωκραυγάζουν , στα καφενεία μας χαιρετάνε ,όλη η πόλη πλέον γνωρίζει. Γνωρίζει για τους Ποδηλάτες που αφήνουν το τσιμέντο της Αθήνας , τις δουλειές ,τα προβλήματα, την οικογένεια τα παιδιά, τα μωρά , τις γυναίκες για να πάνε μέχρι την Σπάρτη.

Ο καθένας για τον δικό του καθαρά προσωπικό λόγο κάνει αυτό το κατόρθωμα για να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του οτι ζει και παλεύει και στους άλλους οτι αυτό είναι και το νόημα της ζωής μας : να αγωνιζόμαστε  μέχρι το τέρμα

Το τέρμα που μόλις το περάσεις  νοιώθεις την μεγαλύτερη ευχαρίστηση που σε κάνει να χαμογελάς όχι γιατί εσύ είσαι ο φοβερός που κατάφερες κάτι τέτοιο ,αλλά  γιατί με αυτό τον τρόπο νοιώθεις ότι κερδίζεις μερικά χρόνια ζωής και ότι γίνεσαι πιο  δυνατός ψυχικά και σωματικά.

Τον φετινό μου τερματισμό τον αφιερώνω στον Bernd φίλο ποδηλάτη  που έφυγε απο κοντά μας και πήγε στον πλανήτη του Ποδηλάτου να κάνει χιλιόμετρα με  τον  Fausto Coppi , Gino Bartali , Jacques Anquetil και όλους τους μεγάλους ποδηλάτες.

ΓΙΑΝΝΗΣ  ΜΑΤΑΛΙΩΤΑΚΗΣ